DSCF0366 1Τα γραφεία του Κινήματος Εθνικολαϊκής Συσπείρωσης στο Ηράκλειο Κρήτης λειτουργούν από την 1η Ιουνίου τρέχοντος έτους και καθημερινά μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής Νομού Ηρακλείου βρίσκονται στα γραφεία και ενημερώνουν τα μέλη καθώς και όποιον ενδιαφέρεται να ενταχθεί στο Κίνημά μας.

Διεύθυνση: Κόσμων 6, 4ος όροφος

Ηράκλειο Κρήτης

τηλ. επικοινωνίας: 281400726

6934407728 κο Αντώνιο Ιερωνυμάκη

3123213213231Κυριάκου Κόκκινου – Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω 
Μέλους Εκτελεστικής Γραμματείας του ΚΙ.Ε.ΣΥ. 
Με τις υπ΄ αριθμούς 2193/2014, 2195/2014 και 2196/2014 αποφάσεις της 
Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας έγινε δεκτό ότι οι μεταβολές στις 
αποδοχές του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, 
οι οποίες έλαβαν χώρα με τις διατάξεις των περιπτώσεων 13-37 της 
υποπαραγράφου Γ1 της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του Ν. 4093/2012 , 
είναι αντισυνταγματικές. 
Ολόκληρη η απόφαση της Ολομέλειας του ΣΤΕ 2193/2014 
230393477-APOFASH-StE-2193-2014-olom-sl190614-n2. 
Σημαντικά τμήματα από τις σκέψεις του Δικαστηρίου:
 

oxi

του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος

Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, τον Απρίλιο του 2004, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Προέδρου Αναστασιάδη και του Ν. Έρογλου στόχο έχουν την υποβολή μιας νέας συμφωνίας με παρόμοιες πρόνοιες με αυτές του απορριφθέντος σχεδίου. Το ζήτημα, το οποίο αξίζει να διερευνηθεί είναι η στάση του Τ. Παπαδόπουλου στο δρόμο  προς το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 καθώς και  με ποιον τρόπο διαχειρίστηκε το ΟΧΙ  την επομένη του δημοψηφίσματος, ώστε, αφ’ ενός το 2008 να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές ο κ. Χριστόφιας, ο οποίος  είχε τηρήσει επαμφοτερίζουσα στάση στο δημοψήφισμα του 2004 και αφ’ ετέρου το 2013 να εκλεγεί ο κ. Αναστασιάδης,  εκ των  κυριοτέρων υποστηρικτών του σχεδίου Ανάν.

Προς το Δημοψήφισμα

Αξίζει να αναφερθεί πως στο πρόγραμμα διακυβέρνησης του Τάσου Παπαδόπουλου, για τις προεδρικές εκλογές του 2003, υπήρχε αναφορά  πως το σχέδιο Ανάν γινόταν δεκτό ως βάση διαπραγμάτευσης, γεγονός, το οποίο επιβεβαιώθηκε, λίγο αργότερα, σε κοινή ανακοίνωση Σημίτη-Παπαδόπουλου, τον Απρίλιο του 2003 στην Αθήνα, σε επίσκεψη του Κύπριου Προέδρου για την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παράλληλα, στις 17 Δεκεμβρίου 2003 και ενώ υπολείπονταν λίγοι μήνες για την είσοδο στην Ε.Ε., η κυπριακή κυβέρνηση επισπεύδουσα απέστειλε - είτε λόγω πιέσεων των Αθηνών, είτε του ΑΚΕΛ -  στον ΓΓ του ΟΗΕ, επιστολή ζητώντας επανέναρξη των συνομιλιών, μετά το ναυάγιο της Χάγης, το Μάρτιο του 2003 λόγω της απόρριψης των προτάσεων του ΟΗΕ από τον Ρ. Ντενκτάς. Αποτέλεσμα αυτής της επιστολής ήταν η αποδοχή εκ μέρους της Λευκωσίας της ανακοίνωσης του ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, στις 13-2-2004 στη συνάντηση της  Νέας Υόρκης, σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση απουσίας συμφωνίας, ο Γενικός Γραμματέας είχε τη διακριτική ευχέρεια  «να οριστικοποιήσει το κείμενο», το οποίο θα υποβαλλόταν, πριν την 1η Μαΐου σε χωριστά, ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Η αποδοχή εκ μέρους της Λευκωσίας της τελευταίας πρόνοιας ενίσχυε το κατοχικό καθεστώς. Πιο συγκεκριμένα, δεν πληρούνταν καμιά προϋπόθεση για τη νόμιμη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων στα κατεχόμενα όπως η ύπαρξη, μόνιμα και νόμιμα, εγκατεστημένου λαού ( συμμετοχή εποίκων στο δημοψήφισμα ) σε συγκεκριμένο και αναγνωρισμένο έδαφος από τρίτα κράτη ( τα κατεχόμενα όντας  αποτέλεσμα εισβολής και κατοχής δεν έχουν αναγνωριστεί από τρίτους πλην της Τουρκίας)  αλλά και η δυνατότητα των νομίμων Τουρκοκυπρίων να εκφράσει ελεύθερα ( παρουσία κατοχικών στρατευμάτων) τη βούληση τους. Η διεξαγωγή δε, του δημοψηφίσματος στα κατεχόμενα σε συνδυασμό με τον απόλυτο γεωγραφικό έλεγχο των κατεχομένων και  την πληθυσμιακή ομοιογένεια -  λόγω εθνοκάθαρσης-  ενίσχυσαν το επιχείρημα των κατοχικών αρχών να αυτοπαρουσιαστούν ως ξεχωριστός λαός.

Η κυπριακή κυβέρνηση, αν και εκ των υστέρων, αμφισβήτησε το εύρος της παρέμβασης του ΓΓ ( επιστολή Τ. Παπαδόπουλου, 7 Ιουνίου 2004, όπου γινόταν αναφορά για «οικειοποίηση εξουσιών» εκ μέρους του ΓΓ ), δεν πρόβαλλε αντιρρήσεις στη διαδικασία όταν ο ΓΓ, στις 31 Μαρτίου 2004, κατέθεσε επίσημα την τελική μορφή του σχεδίου Ανάν (Ανάν 5). Η αποδοχή επιδιαιτησίας του ΓΓ οδήγησε σε ένα ετεροβαρές σχέδιο μέσης λύσης μεταξύ των μαξιμαλιστικών τουρκικών θέσεων και των, ήδη γενομένων, αβάστακτων ελληνικών υποχωρήσεων.

Ο Τάσος Παπαδόπουλος δεν διέθετε στρατηγική. Η μετάβαση του στη Νέα Υόρκη βασιζόταν στην υπόθεση ότι οι Τουρκοκύπριοι θα απέρριπταν τις θέσεις του ΟΗΕ για τη διαδικασία της επιδιαιτησίας και των δημοψηφισμάτων.  Όταν αυτό το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε η κυπριακή κυβέρνηση δέχτηκε και τα δύο, επιδιαιτησία και δημοψήφισμα. Η Λευκωσία γνώριζε ότι η ετεροβαρής μορφή του τελικού σχεδίου δεν θα γινόταν αποδεκτή στο συμφωνηθέν δημοψήφισμα και ότι αυτό θα χρησιμοποιείτο, όπως και χρησιμοποιείται δέκα χρόνια μετά, για να κατηγορηθεί ο Κυπριακός Ελληνισμός ότι δεν θέλει λύση. Επίσης, ανεξάρτητα από την έκβαση των δημοψηφισμάτων, όφειλε η Λευκωσία να γνωρίζει πως οι πρόνοιες του σχεδίου θα επανέρχονταν ξανά και ξανά έστω και με διαφορετική λεκτική διατύπωση, ειδικά όταν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος επέμενε, μετά τις 24 Απριλίου, ότι αρκούν κάποιες βελτιώσεις στο σχέδιο για να γίνει αποδεκτό…

Παράλληλα, φυσική συνέπεια της διαδικασίας στην οποία συμμετείχε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος ήταν η αποδοχή οδυνηρών υποχωρήσεων. Πιο συγκεκριμένα, είχε δεχθεί παραμονή πέραν των πενήντα χιλιάδων εποίκων. Αυτό αναφέρεται  στο έγγραφο ( σημείο 9), το οποίο κατέθεσε η κυπριακή κυβέρνηση στις 30 Μαρτίου 2004,  με τίτλο «Αρχική αντίδραση και προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς για συμβιβασμούς επί του αναθεωρημένου Σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών της 29ης Μαρτίου 2004». Αργότερα, το 2008, ο Πρόεδρος Χριστόφιας  επανέφερε την αποδοχή για  παραμονή πενήντα χιλιάδων εποίκων, αυτή τη φορά όχι στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης, όπως έκανε ο Παπαδόπουλος, αλλά πριν ακόμα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις με τον Μ.Α.Ταλάτ…

Μετά το Δημοψήφισμα

Ο Τάσος Παπαδόπουλος παρέμεινε, και μετά το δημοψήφισμα, καθηλωμένος στη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Έτσι, απόντος στρατηγικού σχεδίου, διαχειρίστηκε το ΟΧΙ με την τακτική του κατευνασμού πρώτα προς το ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα να καταλήξει στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006, συμφωνία η οποία προέβλεπε λύση στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, κάτι που δικαιολογημένα επικαλέστηκε, αργότερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας για να «νομιμοποιήσει» τις δικές του υποχωρήσεις. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος αυτοακυρώθηκε ανοίγοντας το δρόμο να επανέλθουν στο προσκήνιο οι δυνάμεις του ΝΑΙ. Προκλήθηκε σύγχυση και απονεύρωση φρονήματος σε μεγάλο μέρος των Ελλήνων της Κύπρου που ψήφισαν ΟΧΙ, με αποτέλεσμα να θέτουν ως μοναδικό σημείο αναφοράς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος  και να εφησυχάσουν μη θέλοντας να δουν κατάματα τις εξελίξεις και την ακύρωση της νίκης τους, πρώτα, από τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 και ύστερα από το Κοινό Ανακοινωθέν του Προέδρου Χριστόφια με τον Μ.Α. Ταλάτ, στις 23-5-2008, ανακοινωθέν το οποίο προνοούσε ένα συνεταιρισμό ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού κράτους ίσου καθεστώτος. Συνέχεια και επιδείνωση των άνω συμφωνιών αποτελεί και το Κοινό Ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου μεταξύ του Κύπριου Προέδρου με τον Ν. Έρογλου.

Ο Τ. Παπαδόπουλος θεωρούσε πως με κάποιες αλλαγές θα μπορούσε να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στο σχέδιο Ανάν  εμμένοντας σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας όπως ανέφερε στην επιστολή του, στο ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, στις αρχές Ιουνίου του 2004.

Αυτό αποδείχθηκε, εξάλλου, και από την κωδικοποίηση των επιδιωκομένων, εκ μέρους της Λευκωσίας, αλλαγών τις οποίες αποφάσισε το Εθνικό Συμβούλιο και παραδόθηκαν στον ΟΗΕ το 2005. Οι εν λόγω αλλαγές εντάσσονταν εντός του πλαισίου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Οι υποστηρικτές του, ισχυρίζονταν πως ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος κέρδιζε  χρόνο θέλοντας να ενταφιάσει, σταδιακά, το σχέδιο Ανάν ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις αφ΄ενός από τον ξένο παράγοντα, αφ’ετέρου από το ΑΚΕΛ. Στην ουσία έχανε χρόνο δίνοντας την ευκαιρία στο στρατόπεδο των υποστηρικτών του σχεδίου Ανάν  να ανασυνταχθεί, όπως έγινε άλλωστε με τη διπλή εκλογή Χριστόφια-Αναστασιάδη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ το Σεπτέμβριο του 2004, σε ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στάθηκε επικριτικά απέναντι σε πολλές πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, ερχόμενος στη Λευκωσία κατηγόρησε αυτούς που θεωρούσαν ότι το σχέδιο δεν υφίσταται πια. Οι πιέσεις του κύριου κυβερνητικού εταίρου και ο στόχος του τότε Προέδρου, για εκ νέου υποστήριξη του στις εκλογές του 2008 από το ΑΚΕΛ, αποτελούσαν παράγοντες που θόλωναν την κρίση του… Παράλληλα, η μη ξεκάθαρη, ως είθισται, στάση των Αθηνών αναφορικά με το σχέδιο Ανάν στέρησε από τον τότε Κύπριο Πρόεδρο ένα στήριγμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να πατήσει για να εξισορροπήσει την πίεση του ΑΚΕΛ και του ξένου παράγοντα.

Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, την ίδια ημέρα καταψήφισης του σχεδίου Ανάν, όφειλε να δηλώσει πως για την Κυπριακή Δημοκρατία το συγκεκριμένο σχέδιο, ως μορφή αλλά – αυτό είναι το πιο σημαντικό – και ως περιεχόμενο (διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία), είναι νεκρό και ότι η φιλοσοφία και δομή των βασικών προνοιών του σχεδίου είναι απορριπτέες και δεν μπορούν να αποτελέσουν στο μέλλον αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Επιπροσθέτως, να διακήρυττε ότι δεν θα επαναληφθούν συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους δίνοντας άμεση προτεραιότητα στο εδαφικό, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και την εξάλειψη εγγυήσεων εκ μέρους της Τουρκίας αναδεικνύοντας, με αυτόν τον τρόπο, τον τουρκικό ρόλο και τη διεθνή διάσταση του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής-κατοχής. Υπενθυμίζεται ότι το σχέδιο Ανάν αποτέλεσε τη διαχρονικά «συσσωρευμένη εμπειρία» υποχωρήσεων της ελληνικής πλευράς στο Κυπριακό. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ή καταψήφιση του απετέλεσε πρώτης τάξεως ευκαιρία ακύρωσης αυτών των υποχωρήσεων και επαναχάραξης στρατηγικής, η οποία δυστυχώς δεν έγινε.

Ταυτόχρονα, να ξεκινούσε εκστρατεία  ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης  για τις αντιδημοκρατικές πρόνοιες του σχεδίου Ανάν αποδομώντας  την εικόνα περί ιδανικής  ευκαιρίας, την οποία φιλοτέχνησαν δυτικά ΜΜΕ,  τονίζοντας, παράλληλα, τις ειλικρινείς προθέσεις των Ελλήνων της Κύπρου για επίλυση του Κυπριακού,  αυστηρά, εντός των πλαισίων του κοινοτικού κεκτημένου, προοπτική που θα προσέδιδε στη λύση βιωσιμότητα και λειτουργικότητα. Αντί να πράξει τούτο, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος συνέχισε να δηλώνει την ετοιμότητα του για λύση εντός του πλαισίου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το «σωστό περιεχόμενο» διαιωνίζοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει βιωσιμότητα, λειτουργικότητα και δημοκρατία σε μια τέτοια λύση. Η ψευδαίσθηση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το «σωστό περιεχόμενο» αποπροσανατολίζει τους  Έλληνες της Κύπρου, απονευρώνει το αντικατοχικό φρόνημα και εκφυλίζει τον αγώνα για απελευθέρωση. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος όφειλε να αντιδράσει στις ύβρεις εναντίον του, εντός και εκτός συνόρων, αντί να λάβει αμυντική στάση σαν να απολογούνταν για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου…

Τέλος, ο Τ. Παπαδόπουλος όφειλε να δημιουργήσει νέο πολιτικό σχηματισμό αναδιατάσσοντας το στατικό κυπριακό πολιτικό σκηνικό αποδυναμώνοντας, καίρια,  τις δυνάμεις του ΝΑΙ,ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, κίνηση η οποία θα διευκόλυνε τη δημιουργία πλειοψηφικού ρεύματος εναντίον στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και θα παρεμπόδιζε την μετέπειτα εκλογή  των Χριστόφια – Αναστασιάδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η δημιουργία νέου πολιτικού φορέα με κινηματική οργάνωση και δομή, ενθαρρυνόταν  από τις τότε αλλά και τις μετέπειτα εξελίξεις.  Ήταν ένα σημαντικό μέρος της βάσης του ΑΚΕΛ που ανάγκασε την ηγεσία του να αλλάξει στάση λίγο πριν το δημοψήφισμα και ήταν τα 2/3 των ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Συναγερμού που δεν ακολούθησαν την εντολή των Κληρίδη-Αναστασιάδη και καταψήφισαν το σχέδιο Ανάν. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις των αγανακτισμένων μετά το ατύχημα στο Μαρί, το 2011, αποτελούν μια επιπλέον απόδειξη της σταδιακής αποστασιοποίησης των πολιτών από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός από τον Τ. Παπαδόπουλο, με κινηματικά χαρακτηριστικά, όχι μόνο θα αναζωογονούσε την πολιτική ζωή στην Κύπρο αλλά θα έδινε νέα πνοή στον αντικατοχικό αγώνα.  Ένα λαϊκό κίνημα,  με ξεκάθαρο απελευθερωτικό προσανατολισμό, η ταυτότητα του οποίου θα αντικατόπτριζε την ποικιλομορφία της κυπριακής κοινωνίας και το οποίο δεν θα βαρύνονταν από παλαιοκομματικές δουλείες.

Ο Τάσος Παπαδόπουλος όφειλε να παιδεύσει, να διαπλάσει, μετά τον Απρίλιο του 2004, τους συμπατριώτες του  στην σωστή λύση. Όφειλε να καταστήσει σαφές ότι αν και βοηθάει η ένταξη στην ΕΕ, δεν μπορεί να ανατρέψει τα κατοχικά δεδομένα, όφειλε να ενσταλάξει, να καλλιεργήσει την προοπτική αγώνα μακροχρόνιου και επίπονου , που από μόνος της θα ήταν δυνατό να αναζωογονήσει την, σε σήψη ευρισκόμενη, κυπριακή κοινωνία. Όφειλε να χτίσει ένα κίνημα ενάντια στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, να δώσει αυτοπεποίθηση στο λαό του, να τον εμπνεύσει και να λάβει δύναμη από αυτόν.

Καταληκτικά Σχόλια

Τα παραπάνω δεν αποτελούν προσπάθεια αποδόμησης του Τάσου Παπαδόπουλου. Αναγνωρίζεται  η υπέρβαση την οποία έκανε τον Απρίλιο 2004, σε σχέση με το μέσο Ελλαδίτη και Κύπριο πολιτικό. Η στάση του, στο δημοψήφισμα, τον κατέταξε ψηλά στη συνείδηση του Έθνους και το ΟΧΙ θα αποτελεί, εσαεί, μνημείο αντίστασης, πολύτιμο θεμέλιο για μελλοντικούς αγώνες. Η υπέρβαση, όμως, δεν ολοκληρώθηκε. Στάθηκε μεμονωμένη και ημιτελής. Το φορτίο μεγάλο για να το κουβαλήσει μόνος του. Δυτικές κυβερνήσεις πίεζαν. Οι Αναστασιάδης και Χριστόφιας καραδοκούσαν. Η Αθήνα, όντας μακριά, δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα… Οι υποστηρικτές του ΝΑΙ ξανασήκωσαν κεφάλι…

Επείγει, οι καιροί το επιβάλλουν, η εξαντλητική και ακριβοδίκαιη εξέταση του παρελθόντος  για χάριν του μέλλοντος και όχι η προάσπιση της υστεροφημίας του εκάστοτε  ηγέτη.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν για να καταδειχθεί το μέγεθος της  προσπάθειας και του αγώνα που απαιτείται για να τεθεί, σε πρώτη φάση το Κυπριακό, στη σωστή του βάση, ως ζήτημα εθνικής αυτοδιάθεσης και εισβολής και κατοχής ανεξάρτητου κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών. Οι ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία ενώ, σε διακηρυκτικό επίπεδο, απορρίπτουν μια επιστροφή του σχεδίου Ανάν, ωσάν ο ξένος παράγοντας να χρησιμοποιούσε το ίδιο όνομα, εμμένουν σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας  με το «σωστό περιεχόμενο». Ενώ γνωρίζουν το αδιέξοδο λύσεων τύπου  Ανάν δεν έχουν το κουράγιο να επεκτείνουν αυτή τη σκέψη μέχρι το έσχατο σημείο της γιατί τότε θα αναγκαστούν να αλλάξουν πολιτική και δεν έχουν το θάρρος για αυτό…

Η παρούσα χρονική συγκυρία της οικονομική κρίσης και της παράλληλης  σύνδεσης  του ζητήματος εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου με την όποια λύση, εντείνει την  ανασφάλεια των  Ελλήνων της Κύπρου, οι οποίοι περισσότερο από ποτέ έχουν ανάγκη σθεναρής ηγεσίας. Ήδη, αρκετοί πρόσφυγες  έχουν καταφύγει στην ψευδοεπιτροπή αποζημιώσεων των κατεχομένων παραιτούμενοι του δικαιώματος τους για επιστροφή. Η κυπριακή ηγεσία αντί να καθησυχάσει τον, φοβισμένο και καταπονημένο από την κρίση,  Έλληνα της Κύπρου, και ιδιαίτερα τον πρόσφυγα προτείνοντας του τρόπους  ώστε να μην εξαναγκαστεί να πουλήσει την περιουσία του στα κατεχόμενα,  χρησιμοποιεί αυτόν, ακριβώς το φόβο, για να εκβιάσει αποδοχή λύσης παρόμοιας  με αυτή του σχεδίου Ανάν.

Παράλληλα, οι συναισθηματικού τύπου επιστροφές  ολίγων ωρών των, ευρισκομένων χωρίς ηγεσία, προσφύγων στον τόπο τους, υπό τους όρους του κατακτητή, προσφέρουν ένα συγκινησιακό ξέσπασμα στον πρόσφυγα, πλην όμως στερούν από τον τελευταίο την επιθυμία για πραγματική επιστροφή και υπονομεύουν αυτό το δικαίωμα στους απογόνους του.

Απαιτείται  ο μη συμβιβασμός με τις πραγματικότητες της κατοχής και της εθνοκάθαρσης και η πλήρης αξιοποίηση των άλλων πραγματικοτήτων, της ένταξης στην Ευρωπαϊκή  Ένωση, της αναξιοποίητης  Τέταρτης Διακρατικής  Προσφυγής, της ουσιαστικής σύναψης στρατηγικών συμμαχιών για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, της ουσιαστικής στρατιωτικής συνεργασίας με το ελλαδικό κράτος αλλά και η χρήση προς το εξωτερικό της απόρριψης, από την συντριπτική πλειονότητα του Κυπριακού Ελληνισμού, της  διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Η χρήση όλων αυτών των πλεονεκτημάτων δεν πρέπει να γίνει με σκοπό την απεμπόληση τους ή την ακύρωση τους, στη νοοτροπία πάρε-δώσε,  για να καταδειχθεί η θέληση για λύση προς το διεθνή παράγοντα αλλά για να διαμορφωθούν εκείνες οι συνθήκες  ώστε η απελευθέρωση να έλθει με μικρότερο κόστος από ότι θα ερχόταν χωρίς αυτά. Η έννοια του κόστους είναι κεντρικής σημασίας.

Οι ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να προετοιμάσουν τον Ελληνισμό και να εμφυσήσουν τη θέληση για μακροχρόνιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Απαιτείται συνειδητοποίηση των θυσιών που πρέπει να γίνουν για την τελική δικαίωση της απελευθέρωσης, όχι της επανένωσης… Θυσιών που θα απαιτήσουν χρόνο και, πιθανότατα, αίμα. Μόνον τότε, όμως, η απελευθέρωση θα έχει αξία. Όταν θα έχει καταβληθεί το απαιτούμενο κόστος. Όχι πριν…

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άμυνα και Διπλωματία, τεύχος 274, Ιούλιος –Αύγουστος 2014.

1Με όλο τα σεβασμό που έχω στο πρόσωπο του κυρίου Κρανιδιώτη, κι αφού διάβασα το άρθρο του στην εφημερίδα που διευθύνει, θέλω απλά να τον ρωτήσω… Μα πού ζούσατε τόσον καιρό κύριε Κρανιδιώτη; Δεν ήσασταν στην Ελλάδα;

   Απ’ ότι γνωρίζω εκτός από επιχειρηματίας και δικηγόρος είστε και ένα σεβαστό πρόσωπο που με άνεση μπαινοβγαίνει στο μέγαρο Μαξίμου. Έχει δε ακουστεί ότι είστε και σύμβουλος του κ. Σαμαρά.

    Μα σήμερα ξυπνήσατε να υπερασπιστείτε τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας; Πού ήσασταν όταν η κυβέρνησή σας υποσχέθηκε ότι δε θα αγγίξει τους θεματοφύλακες της ανεξαρτησίας της πατρίδας και τελικά τους διέλυσε κι αυτούς όπως και όλους τους Έλληνες;

   Κύριε Κρανιδιώτη δε γνωρίζατε, ότι η συγκυβέρνηση που στηρίζετε όχι μόνο δε φρόντισε αλλά και μέχρι σήμερα δε φροντίζει τα στελέχη των Ε.Δ και των Σ.Α, τόσο  από πλευράς  μέσων, για την καλύτερη επίτευξη της αποστολής τους, όσο και  από πλευράς σωστής εκπαίδευσης, για να μπορούν να προστατεύουν τη ζωή τους. Αντίθετα  φρόντιζε να τους συκοφαντεί με διάφορους τρόπους.

   Με εράνους και σπόνσορες δε συντηρούνται οι Ε.Δ και τα Σ. Α.

   Επιπλέον θα πρέπει να  ντρέπεστε όταν επικαλείστε  τη δικαίωση των Ε.Δ και Σ. Α μετά  την προσφυγή στη δικαιοσύνη και να αναφέρεστε  στην τρόικα ως μπαμπούλα που έφεραν οι πολιτικές που κι εσείς στηρίξατε στην Ελλάδα;.

     Μα τώρα θυμηθήκατε να προτείνετε τους τρόπους εξοικονόμησης πόρων που αναφέρετε στο άρθρο σας; Να απολυθούν δηλαδή από τη βουλή  αδελφές , κόρες , ανιψιές … γκόμενες … να απολυθεί δηλαδή η μισή βουλή και μετά να κοπούν οι μισθοί των εργαζομένων; Ως σύμβουλος του κυρίου πρωθυπουργού δεν τον είχατε συμβουλεύσει  σωστά;

    Ας είναι. Μπράβο σας που τα είπατε έστω και τώρα. Αρκεί να συνεχίσετε να στηρίζετε ενθέρμως όλα όσα αναφέρετε στο άρθρο σας.

                         Δήμος Μαγκλάρας

                                         Εκπρόσωπος τύπου ΚΙ.Ε.ΣΥ

                                                     Κίνημα Εθνικολαϊκής Συσπείρωσης

Με διάθεση να συμβάλλω στην αναζήτηση των νέων και τις ανησυχίες των γονέων, παραθέτω την ομιλία μου (με τίτλο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ) στην πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα, που οργάνωσε ο φίλος μου, πλωτάρχης Π.Ν. Κωνσταντίνος Μάλλιαρης στο Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος, στον Πειραιά, σε συνεργασία με την Ελληνογαλλική Σχολή «Jeanne D' Arc», στις 17 Μαΐου 2014, με θέμα:Η Επίδραση των Αντιλήψεων των Γονέων εις την Επιλογή Επαγγέλματος των Νέων». 

 
  



ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ
Ας ξεκινήσουμε με ένα ερώτημα: Τι κάνει την ανθρώπινη ανταλλαγή ιδεών και βιωμάτων τόσο αναγκαία για την ανέλιξη του ανθρώπου; Αποτελεί η ανταλλαγή αυτή μια κοινωνική σύμβαση ή μια αναγκαιότητα;
Ζούμε σ' ένα κόσμο δυισμού, σχετικότητας κι ανθρώπινης υποκειμενικότητας. Η αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ διαχέεται στον κόσμο και βιώνεται από καθένα μας μερικά. Λόγω της διαφορετικότητάς μας ο καθένας , αντιπροσωπεύει, έλκει κι απορροφά το μέρος εκείνο της Αλήθειας, που προσεγγίζει και ταιριάζει στην ιδιαίτερη προσωπικότητά του.
Λόγω αυτής της πολλαπλότητας , της φύσης του πολυδιασπασμένου κόσμου, η βίωση μεγαλύτερου μέρους του ΟΛΟΥ, του ΕΝΟΣ, απαιτεί συλλογικότητα, όπου καθένας θα συνεισφέρει το δικό του κομμάτι αλήθειας στο παζλ της ανθρωπότητας.
Η διερεύνηση σε βάθος του θέματος της ημερίδας προϋποθέτει να τεθούν κι απαντηθούν 3 ερωτήματα.
Α. Ποιο είναι το παιδί - υποκείμενο της εκπαίδευσης, η φύση του, ο βαθμός ωριμότητας και συνειδητοποίησής του κι ο σκοπός του τέλος στον κόσμο, ως έμβιο ΟΝ:
Η προσωπικότητα:
Το παιδί είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, σε πρώιμο στάδιο της εξέλιξής του.
Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αναπτύξει, συνειδητοποιήσει κι αποκαλύψει σε ικανοποιητικό βαθμό τις έμφυτες ικανότητές του, αυτές που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο άτομο ως ΠΡΟΣΩΠΟ, στοιχείο που οι θρησκείες και παραδόσεις προσεγγίζουν με διαφορετικά ονόματα, από τα οποία αυτό που με εκφράζει καλλίτερα είναι ο όρος ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, το ΠΡΟΣΩΠΟ κατά την ορθόδοξη θεολογία ή η Συνείδηση.
Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με μία θεία κληρονομιά, την οποία μπορούμε να περιγράψουμε ως ψυχή, καρδιά, συνείδηση, προσωπικότητα, ανάλογα με τη γωνία προσέγγισης, το αθάνατο κομμάτι του Είναι του, αυτό το τμήμα της ύπαρξης, που προερχόμενο από το ΤΕΛΕΙΟ είναι έμπλεο τελειότητας, αρετής, αλήθειας κι αγαθού.
Για τους αγνωστικιστές είναι το εσώτερο εκείνο στοιχείο της Ύπαρξής του, που τον καθιστά ικανό να αποκτήσει συνείδηση κι έλεγχο του Εαυτού, προς επιτέλεση του σκοπού της ύπαρξής του.
Το θείο αυτό αποτύπωμα υπάρχει, ζωογονεί τον καθένα μας, αποτελεί το αίτιο της διαφορετικότητας εκάστου μέσα στο πολυδιασπασμένο κόσμο της ύλης, αλλά και της ομοιότητάς μας μακροσκοπικά ως διαφοροποιημένων μονάδων, με παρόμοια όμως βασική λειτουργία κι ευρύτερο σκοπό.
Τη διαφορετικότητα την καταλαβαίνουμε εύκολα πρακτικά βλέποντας τους πολύ διαφορετικούς τρόπους εκδήλωσης ακόμη και των βρεφών.
Το θείο αυτό αποτύπωμα  ή η κληρονομιά ικανοτήτων, ανάλογα με την οπτική, υπάρχει μέσα μας όχι για να παραμείνει εκεί, αλλά για να εκδηλωθεί στον κόσμο με τη δράση του ατόμου στη ζωή, μέσα από την οποία ο καθένας από εμάς, αφήνει το δικό του αποτύπωμα στον κόσμο, εξασφαλίζοντας είτε την αιωνιότητα, εντασσόμενος σε μία γραμμή αλληλοδιάδοχων θετικών ενεργειακών βημάτων είτε τη λήθη, όταν αυτή η πολύτιμη προσωπικότητα δεν κατορθώθηκε να αποκαλυφθεί έμπρακτα και να εμπλουτίσει τον Κόσμο με το Φως και το Κάλλος της. Τούτη δε η προσπάθεια αποκάλυψης της προσωπικότητας, δεν αποτελεί δικαίωμα αλλά καθήκον, σύμφωνα με την αρχή της Αμοιβαιότητας. Καθήκον να εκδηλώσουμε το δικό μας μοναδικό ατομικό κομμάτι Σοφίας κι Αρετής, που αποτυπώθηκε στη δική μας Προσωπικότητα, εμπλουτίζοντας μ' αυτό τον συλλογικό αγώνα της Ανθρωπότητας για Συνείδηση κι Ευημερία.
Το παιδί:
Ως παιδί νοούμε τον άνθρωπο στα πρώτα έτη της ιστορικής εξέλιξής του, από τη γέννησή του και για το πρώτα χρόνια της ζωής του, κυρίως με βάση το κριτήριο της σωματικής και νοητικής του ανάπτυξης, εντός των οποίων ολοκληρώνει τη σωματική του διάπλαση κι ανακτά σε ένα ελάχιστο βαθμό τον έλεγχο - τη συνείδηση του ατομικού του οπλοστασίου, που ονομάσαμε ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, σε όποιο βαθμό αυτό γίνεται εφικτό.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η ανάκτηση αυτή, η συνειδητοποίηση του Εαυτού κι η αποκάλυψη και δράση στον κόσμο, σύμφωνα με αυτή τη συνείδηση, είναι συνάρτηση δύο βασικών παραγόντων:
Α. Την προσπάθειας, που καταβάλει το κάθε άτομο.
Β. Της καταλυτικής επίδρασης του περιβάλλοντος και των αντιστάσεων κι εμποδίων, που ορθώνει, ιδίως στο πρώιμο παιδικό στάδιο εξέλιξης, όπου το περιβάλλον είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να ετεροφωτίσει τον κρυμμένο αυτό θησαυρό του παιδιού, να το παρακινήσει να τον ανακαλύψει, με την εμπιστοσύνη ότι αυτό είναι τοσημαντικότερο αγαθό, που μπορεί ποτέ να αποκτήσει στη ζωή του,δημιουργώντας δηλαδή τις προϋποθέσεις εκείνες που θα βοηθήσουν το παιδί να καταστεί στον κατάλληλο χρόνο Αυτόφωτη Προσωπικότητα.
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μία διαφοροποίηση της προσέγγισης του όρου ΠΑΙΔΙ, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη.
Εντός του βασικού αυτού πλαισίου περιγραφής του ανθρώπου, η ανάπτυξη του ατόμου αποτελεί μία διαδικασία, που επιτελείται καθοριστικά μεν στα πρώιμα χρόνια, αλλά συνεχίζεται μέχρι τον θάνατό του.
Υπό την έννοια αυτή της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής αποκάλυψης ή αντίστροφα - ανάλογα με τις ορθές ή εσφαλμένες επιλογές - συσκότισης της Προσωπικότητας, Παιδί, υπό την έννοια της μη συνειδητοποίησης ενός ελάχιστου επιπέδου της Προσωπικότητάς του , είναι κι ο σωματικά ενήλικος, αλλά ψυχικά, νοητικά, αλλά κυρίως ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΑ ανώριμος ενήλικος άνθρωπος.
Η θεωρία του αποκαλούμενου ψυχολόγου της ελπίδας Erik Erikson για τη ψυχοκοινωνική ανάπτυξη περιγράφει το πώς ο άνθρωπος αποκαλύπτει την προσωπικότητά του, εξελισσόμενος και σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του κι ιδίως τις ευρύτερες συλλογικότητες, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Είναι τεράστια η σημασία του περιβάλλοντος στη διαμόρφωση του ανθρώπου, που αναδεικνύει το ρόλο όλων, αλλά και τη συνυπευθυνότητά μας στη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών, όχι μόνο για την αποκάλυψη των θετικών ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ του εαυτού μας ή των οικείων μας , αλλά και των λοιπών συνανθρώπων μας, που επηρεάζουμε άμεσα ή έμμεσα.
Η τεράστια σημασία δηλαδή της ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ στις ανθρώπινες σχέσεις, εκεί όπου εντάσσονται όλες οι σχέσης συλλογικότητας, η οικογένεια, οι οργανώσεις, τα κράτη κι οι θεσμοί τους, ο βασικότερος των οποίων είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ.

Β. Τι σημαίνει «επάγγελμα»:
Η καταπληκτική Ελληνική γλώσσα, ως μοναδική πρωτογενής νοηματική γλώσσα του κόσμου, όπου οι σύνθετες λέξεις της αποδίδουν με μοναδική ακρίβεια το εσώτερο νόημα των λέξεών της, μας βοηθά να αποκαλύψουμε τον κρυμμένο κι εδώ θησαυρό.
Ως επάγγελμα οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν εννοούσαν τη βιοποριστική εργασία.
Επάγγελμα = επί- άγγελμα
Το επάγγελμα πριν από μέσο βιοπορισμού, αποτελεί μία υπόσχεση, ένα άγγελμα, δηλαδή ένα μήνυμα του ατόμου, αλλά προς ποιόν; Προς την κοινωνία εντός της οποίας γεννήθηκε ως το προκύπτον 3ο μέλος, εκ του ζεύγους των γεννητόρων του.
Ένα άγγελμα, ένα μήνυμα όμωςΕΠΙ, δηλαδή με σκοπό και ποιόν σκοπό;
Αυτόν της λειτουργίας του ΑΤΟΜΟΥ, του ΠΡΟΣΩΠΟΥ, που θα προάγει την αρμονική λειτουργία του εντός της κοινωνίας, την κάλυψη των αναγκών του ιδίου αλλά και του συνόλου και την προώθηση και των δύο προς επιτέλεση του σκοπού ύπαρξής τους.
Το άτομο, εκεί μπορεί να είναι αποτελεσματικότερο, όπου βρίσκει έδαφος να εκδηλώσει στο μέγιστο βαθμό την προσωπικότητά του, απαλλαγμένη από τις επικαθήσεις και τα προσκόμματα του περιβάλλοντος.
Ο Πλάτωνας κι ουσιαστικά ο Σωκράτης το αναπτύσσει στην Πολιτεία του, κατά τη διάκριση των φύσεων των πολιτών, ανάλογα όχι με την καταγωγή τους, αλλά με τα χαρίσματά τους, στις 3 τάξεις των δημιουργών, επίκουρων - φυλάκων και αρχόντων - φιλοσόφων.
Αν δεχθούμε την αξιωματική παραδοχή ότι έκαστος διαθέτει μία δομημένη προσωπικότητα, μοναδική κι ανεπανάληπτη, τότε το ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ αυτής είναι το μέσο βιοπορισμού, δια του οποίου το άτομο μεταφέρει στην κοινωνία και το ιδιαίτερο μήνυμα της μοναδικής του προσωπικότητας,ένα μήνυμα, το οποίο όσο αποκαλύπτεται το αγαθό πρόσωπο της προσωπικότητας, μεταφέρει δονήσεις χαράς, αρετής, ενότητας και αληθούς νοήματος στις ζωές των ανθρώπων.

Γ. Ποια η σχέση γονέων - παιδιών και πώς όλα τα ανωτέρω συνδέονται με την ιδέα της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ;
Η «ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ» αποτελεί μία σύλληψη, μία ιδέα πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, η οποία στηρίζει τις αρχές της, στις αναλογίες που προσφέρει η λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, όπου κάθε  κύτταρο κι όργανο αυτού, καλείται να «συνειδητοποιηθεί», ήτοι να επιτελέσει τον ατομικό σκοπό του, εντασσόμενο μέσα στο σύνολο και συνεργαζόμενο αρμονικά, για την επίτευξη του ευρύτερου σκοπού.
Υπό αυτή την έννοια οι άνθρωποι αποτελούν κατ' αναλογία τα κύτταρα του οργανισμού, συνδεόμενα μεταξύ τους για τη δημιουργία συλλογικοτήτων, τοπικές κοινωνίες, ενώσεις, πολιτείες, έθνη, φυλές, την ανθρωπότητα, κατ' αναλογία των οργάνων του σώματος.
Κάθε ενότητα κι ένα διαφορετικό επίπεδο συλλογικότητας και συνείδησης.
Στην ιδανική κοινωνία δεν νοείται να συγκρούονται άνθρωποι ή συλλογικότητες μεταξύ τους. Αν αυτό συμβαίνει, συμβαίνει κατ' ανάγκη λόγω της δράσης διαλυτικών παραγόντων, μορφών κοινωνικής ασθένειας, που πηγάζουν κυρίως από την Σωκρατική ασυνειδησία - ουδείς εκών κακός.
Η ασυνειδησία ατόμων / κυττάρων και συλλογικοτήτων / οργάνων καθορίζει και το βαθμό εντροπίας εντός του συστήματος, που ονομάζεται άνθρωπος , κοινωνία  κλπ , εντός της οποίας αναπτύσσεται η προσωπικότητα, μέρος της οποίας κι αποτελεί.
Υπό αυτήν την έννοια οι δύο γονείς, φορείς της δυαδικότητας, που οδηγεί και γεννά την Ενότητα του ζεύγους, γεννώντας τέκνα, διευρύνουν την πολλαπλότητα, δημιουργώντας συνθήκες μεγαλύτερης ενότητας/συλλογικότητας, υπό την έννοια της δημιουργία συνθηκών διεύρυνσης της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Αν επιτευχθεί η αποκάλυψη των ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ των 2 γονέων κι η ένωσή τους σε μία νέα ΜΟΝΑΔΑ, που ονομάζεται ανδρόγυνο, τούτο αποτελεί κατ' αναλογία την ένωση ωαρίου - σπερματοζωαρίου, για τη δημιουργία νέας μονάδας, του ζυγωτού.
Η γέννηση τέκνου, αποτελεί κατ' αναλογία, την έναρξη των κυτταρικών διαιρέσεων, που οδηγεί με επανάληψη της ανωτέρω διαδικασίας, στη δημιουργία της ευρύτερης συλλογικότητας του ΑΝΘΡΩΠΟΥ / ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Η όλη διαδικασία μπορεί να είναι μηχανική / ασυνείδητη ή συνειδητή, όπου η συνειδητότητα είναι ο καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας κι ευδαιμονίας.
Υπό την ανωτέρω έννοια το αρχικό ζυγωτό, οι γονείς, έχει ως σκοπό τη συνειδητή λειτουργία του, μία των οποίων είναι ο πολλαπλασιασμός του, μεταφέροντας όλα τα αναγκαία στοιχεία κι οργανίδια του κυττάρου, στο νέο κύτταρο, που προκύπτει μέσω της διαίρεσης, απ' αυτό και σταδιακά δημιουργεί νέα Οντότητα, το παιδί, ώστε το παιδί να μπορεί να επιτελέσει το δικό του ατομικό έργο εντός της ευρύτερης συλλογικότητας του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ, την κοινωνίας.
Επομένως έργο των γονέων είναι να εξασφαλίσουν το κατάλληλο περιβάλλον και τα αναγκαία όργανα ώστε το νέο κύτταρο - παιδί, να μπορεί να συνειδητοποιήσει κι επιτελέσει το δικό του ατομικό ρόλο εντός της συλλογικότητας.
Αυτό γίνεται λοιπόν απλά όταν κάθε γονέας, αλλά και οι δύο μαζί των γονέων, αποκτούν τον αναγκαίο βαθμό συνείδησης, ώστε να μπορέσουν να μεταφέρουν στα τέκνα τους, όλα εκείνα τα αναγκαία εφόδια, ώστε αυτόνομα αυτά να επιτελέσουν το δικό τους έργο.
Αυτό αποτελεί από πλευράς των γονέων ζήτημα καθαρά βιωματικό, από πλευράς δε πολιτείας ζήτημα εκπαιδευτικό, όπου η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αποκαλύπτεται σε βαθμό ανάλογο προς την Ελευθερία, Υπευθυνότητα , Συνείδηση κι εν γένει Αρετή του Περιβάλλοντος, τόσο των Γονέων όσο και της Κοινωνίας.
Η ορθή επιλογή επαγγέλματος, για ένα παιδί, θα πρέπει να γίνεται υπό τα ανωτέρω κριτήρια, αποκάλυψης των ιδιαιτέρων κλίσεων, ικανοτήτων κι αναγκών του παιδιού και του πώς αυτά διασυνδέονται με τον πλέον αρμονικό τρόπο με τη συλλογικότητα, όπου το παιδί θα ζήσει ως ενήλικας.
Το επάγγελμα υπό την έννοια αυτή αποτελεί το μέσο αποκάλυψης της Προσωπικότητας του ανθρώπου, της Συνειδητής δράσης του εντός του Κόσμου, υπό συνθήκες αυτονομίας, ελευθερίας κι αρετής, ως μήνυμα εκπλήρωσης εκ μέρους του, του ιδιαίτερου ρόλου του εντός της συλλογικότητας, με την οποία κι έτσι εγκαθιδρύει σχέσεις αμοιβαιότητας, που εκφράζονται ως έρωτας, αγάπη και φιλία.

ό  Δικη

Δ

 

assets LARGE t 420 54047758

του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος

Πρόλογος

Η δολοφονία του συμπατριώτη μας Παύλου Φύσσα, πριν από μερικές ημέρες, επανέφερε  στο προσκήνιο την παρουσία του  κόμματος της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, ως ένα κόμμα το οποίο ασπάζεται την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, εξηγείται από τον, πολλάκις επιβεβαιωμένο, κανόνα της ιστορίας ότι καμιά ιδεολογία, φιλοσοφική τάση ή δοξασία δεν χάνεται ολοκληρωτικά από το προσκήνιο. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι λίγοι, οι οποίοι θα συνεχίσουν να κρατάνε το λάβαρο αναμένοντας την «δικαίωση» κάποια στιγμή στο μέλλον… Αυτό ισχύει ακόμα και για ιδεολογίες ή πολιτικές θεωρήσεις, οι οποίες έχουν αμαρτωλό παρελθόν και έχουν απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της ανθρωπότητας όπως ο εθνικοσοσιαλισμός.

Πιο ενδιαφέρον είναι να προσεγγίσουμε τις αιτίες, οι οποίες επέτρεψαν την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής από μηδενικά, ποσοστά στις εθνικές εκλογές του 2009 σε, σχεδόν, 7% το 2012. Αρκετοί λόγοι έχουν αναφερθεί για την αύξηση των ποσοστών του κόμματος: Μεταξύ άλλων, η οικονομική κρίση, η λαθρομετανάστευση και η συνεπαγόμενη εγκληματικότητα. Η διαφθορά, η οικογενειοκρατία και η, εν γένει, απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Η έλλειψη αρχών και αξιών βάσει των οποίων πολιτεύεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η συχνή εναλλαγή θέσεων, η μετακόμιση από κόμμα σε κόμμα με την προσδοκία, έστω, προσωρινού οφέλους προκαλεί την θυμηδία και καθιστά πιο κυνική την ελλαδική κοινωνία απέναντι στην πολιτική. Επιπροσθέτως, το χαμηλό επίπεδο δημοσίου λόγου και πολιτικού προσωπικού, ο γλωσσικός εκβαρβαρισμός της κοινωνίας και η πτώση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, όπως τονίζει ακατάπαυστα εδώ και χρόνια ο καθηγητής Γιανναράς, επιτρέπει την ανάδυση πολιτικών σχηματισμών, των οποίων η νοοτροπία και ρητορική ενθαρρύνει πράξεις βίας.

Αν η οικονομική κρίση αποτελεί την αφορμή ενίσχυσης της Χρυσής Αυγής, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η λαθρομετανάστευση τους μεσοπρόθεσμους παράγοντες, τότε η διαχρονική απουσία μιας ελληνοκεντρικής, αντιμεταπρατικής συντηρητικής παράταξης  και η συνεπαγόμενη ατροφία και απαξίωση  των συντηρητικών αρχών απετέλεσε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η άνοδος του εν λόγω κόμματος. Η Χρυσή Αυγή οικειοποιήθηκε καταχρηστικά και απονομιμοποίησε αρχές και αξίες, οι οποίες έμειναν και μένουν ορφανές για δεκαετίες …

Ανυπαρξία Ελληνικής Συντηρητικής  Παράταξης

Η χρόνια ιδεολογική ατροφία και έλλειψη συγκρότησης μιας ελληνοκεντρικής, αντιμεταπρατικής συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα, οδήγησε σε μαρασμό την ιδεολογική της συγκρότηση αφήνοντας ελεύθερο πεδίο δράσης στην Αριστερά να καθορίσει το πλαίσιο δημοσίου διαλόγου ύστερα από το 1974.

Η επικράτηση επί της κομμουνιστικής ανταρσίας το 1949 και η απρόσκοπτη άσκηση της εξουσίας για αρκετά χρόνια στέρησε από τη επίσημη Δεξιά το κίνητρο για ιδεολογική αναζήτηση και συγκρότηση  πλαισίου αναφοράς με βάση την ιστορία και τα βιώματα του Ελληνικού Έθνους. Η ιδεολογική συγκρότηση και πνευματική δημιουργία, πολλές φορές, αποτελούν γνώρισμα εξωτερικής αναγκαιότητας ή πίεσης, η οποία δεν υπήρξε στην περίπτωση της λεγόμενης εθνικοφρόνου παρατάξεως. Ελλείψει ιδεολογικής συγκρότησης, η οικογενειοκρατία έγινε ο κύριος φορέα ανέλιξης του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς με συνέπεια πληθώρα ημιμαθών και ανεπαρκών γόνων πολιτικών οικογενειών να καταλάβουν θέσεις ευθύνης, για δεκαετίες, μέχρι τις μέρες μας... Ως υποκατάστατο ιδεολογικής ταυτότητας προωθήθηκε ο μεταπρατισμός, η άκριτη ταύτιση με τη Δύση με σοβαρές συνέπειες στη διαχείριση εθνικών θεμάτων, η άρνηση αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης και ο ετεροκαθορισμός της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας.

Η ιδεολογική αβεβαιότητα συνεχίστηκε, μεταπολιτευτικά, με το «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η κυρίαρχη θέση του στο κόμμα λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας ιδεολογικής εμβάθυνσης. Παράλληλα, η  θεωρητική επεξεργασία του νέου σχηματισμού, ίσως, να εκλαμβανόταν από τον ίδιο ως ένας περιοριστικός παράγοντας στην απόλυτη εξουσία του. Η έννοια του ‘καραμανλισμού’ ή του ‘ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού’ αποτελούν ασαφείς αναφορές, οι οποίες περιγράφουν πιο πιστά, μάλλον, τον προσωπικό τρόπο διακυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, που προσιδίαζε στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα του τελευταίου. Η σύγχυση ταυτότητας εντάθηκε, αργότερα, με την επιλογή του  Κώστα Καραμανλή για τον μεσαίο χώρο ή ‘κοινωνικό κέντρο’, κίνηση η οποία εστερείτο ιδεολογικής επεξεργασίας και αποσκοπούσε, απλά, στην προσπάθεια εκλογικής διείσδυσης στον κεντρώο χώρο ώστε να κερδηθούν οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι. Η ιδεολογική ταυτότητα ορίστηκε με όρους συμπεριφοράς (μετριοπάθεια), όχι συγκεκριμένων πολιτικών προταγμάτων. Η παραδοχή ιδεολογικής ένδειας θεωρήθηκε ότι θα δελεάσει τους ψηφοφόρους…

Συνέπεια  όλων των ανωτέρω ήταν η μεταπολιτευτική θεσμική έκφραση της Δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, να μετακινείται μεταξύ ενός δυτικοτραφούς μεταπρατισμού και έλλειψης ουσιαστικής εναλλακτικής ιδεολογικής προς την Αριστερά πρότασης με αποτέλεσμα, όσο η τελευταία εμπέδωνε την ιδεολογική της ηγεμονία, η Νέα Δημοκρατία να υιοθετεί την αριστερή ρητορική και  να πιθηκίζει τον «προοδευτικό χώρο». Η υποψηφιότητα του κ. Τζανετάκου στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2002, η στήριξη της υπουργού κ. Γιαννάκου στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της κ. Ρεπούση, η δήλωση του Μ. Βαρβιτσιώτη περί αναφαίρετου δικαιώματος καύσης της ελληνικής σημαίας, οι ευχαριστίες του Π. Παυλόπουλου στους λαθρομετανάστες και η ακατάπαυστη ρητορική περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας ( τελευταίο επεισόδιο η απόδοση υπηκοότητας στον Γ. Αντετοκούμπο ), όλα αυτά εντυπώθηκαν στο υποσυνείδητο συντηρητικών ψηφοφόρων, ωρίμασαν και βγήκαν στην επιφάνεια μόλις το επέτρεψε η οικονομική κρίση, η οποία αποτελεί την αφορμή ενδυνάμωσης της Χρυσής Αυγής, και όχι την αιτία…

Η εν λόγω οικονομική κρίση αποτελεί, επιπλέον,  παράδειγμα ιδεολογικής αποχαύνωσης της « εθνικής παράταξης ». Η τελευταία αποδέχτηκε πλήρως, ακολουθώντας το ΠΑΣΟΚ, την εθνική εκποίηση, μέσω του υπερδανεισμού, χάριν της ικανοποιήσεως ξενόφερτων καταναλωτικών προτύπων στην προσπάθεια του λαού μας να ‘γίνουμε Ευρωπαίοι’, όντας συνυπεύθυνη για την απώλεια αυτού του οποίου, υπό κανονικές συνθήκες, αποτελεί ιερή έννοια για μια εθνική παράταξη, την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας.

Όφελος για Αριστερά

Η οικειοποίηση συντηρητικών αξιών και ιδεών από το κόμμα της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε το προσφορότερο μέσο αποδοχής θέσεων του χώρου της διεθνιστικής, μεταπρατικής Αριστεράς, δηλαδή όλων των σημερινών κοινοβουλευτικών κομμάτων του χώρου, σε σειρά ζητημάτων.

Η καταχρηστική μονοπωλιακή οικειοποίηση από το κόμμα της Χρυσής Αυγής εννοιών όπως Πατρίδα, Ελληνισμός, Οικογένεια, Θρησκεία απονομιμοποιεί τον πυρήνα της συντηρητικής ιδεολογίας  - όπως ακριβώς έγινε με την επταετή δικτατορία - προσφέροντας νομιμοποίηση στις θέσεις της εθνομηδενιστικής Αριστεράς. Η τελευταία αποπειράται να επιβάλλει τις απόψεις της, στην ήδη κουρασμένη ελλαδική κοινωνία, η προσοχή της οποίας στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά στην παρούσα οικονομική κρίση. Η απονομιμοποίηση αυτών των ιδεών από την Χρυσή Αυγή θα θεωρηθεί σαν θρίαμβος της διεθνιστικής Αριστεράς και θα αποθρασύνει τα στελέχη της, ενθαρρύνοντας τα να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα συστατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας.

Υπάρχει ο ορατός κίνδυνος η προσπάθεια εξοβελισμού της  Χρυσής Αυγής από την πολιτική σκηνή, να συνοδευτεί και από απόπειρα εξοβελισμού των ιδεών και αρχών που αυτή παρερμήνευσε, καταχράστηκε και απονομιμοποίησε. Έτσι ώστε, όποιος αντιτίθεται στον γάμο ομοφυλοφίλων, στην κατάλυση τους εθνικού κράτους και την επιβολή της πολυπολιτισμικότητας με την νομιμοποίηση λαθρομεταναστών να χαρακτηρίζεται ακραίος, εχθρός της δημοκρατίας, φασίστας, υπονομευτής του πολιτεύματος…

Η στρατηγική της Αριστεράς να συμπεριλαμβάνει στην κριτική της για τη Χρυσή Αυγή το στράτευμα, τα σώματα ασφαλείας και την Εκκλησία, μαρτυρά ότι εκμεταλλεύεται την παρούσα συγκυρία για να κλείσει παλιούς λογαριασμούς…

Τί δέον γενέσθαι;

Οι  συντηρητικές αρχές και αξίες, στην Ελλάδα, βρίσκονται υπό ασφυκτική πίεση. Από το ένα μέρος, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας  έχει ταυτιστεί με ένα αποεθνικοποιημένο μεταπρατικό φιλελευθερισμό. Η σημερινή οικονομική πολιτική και η εξάρτηση από τα συνεχή δάνεια ενισχύουν αυτή την εικόνα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της ηγεσίας της κυβέρνησης. Από την άλλη, το κόμμα της Χρυσής Αυγής, η ρητορική και οι πρακτικές του οποίου απονομιμοποιούν τον πυρήνα της συντηρητικής ιδεολογίας, τις παραδόσεις, το εθνικό κράτος. Τυχόν απομάκρυνση της Χρυσής Αυγής από την ελλαδική πολιτική σκηνή,  χωρίς την δημιουργία μιας γνήσια ελληνικής, αντιμεταπρατικής, συντηρητικής παράταξης θα έχει ως αποτέλεσμα, σε σύντομο χρονικό διάστημα, την επανεμφάνιση ανάλογων πολιτικών σχηματισμών. Ξανά και ξανά…

Υπάρχει ανάγκη συγκρότησης σοβαρής συντηρητικής παράταξης με συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα, η οποία θα περιστρέφεται γύρω από την ελληνική εθνική ταυτότητα, την απόρριψη της μετανεωτερικής πολιτικής ορθότητας και του νεοφιλελεύθερου οικονομικού παραδείγματος, την καταπολέμηση κάθε είδους επιρροής υπό τη μορφή ξενόφερτων μεταπρατικών ιδεολογημάτων.Μια παράταξη, η οποία θα ταυτιστεί με τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας και θα απορρίψει την μονομερή εξάρτηση από τον τουρισμό και την παροχή υπηρεσιών τονώνοντας το φρόνημα και την αυτοπεποίθηση των Ελλήνων μέσω της παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.

Συντηρητική Παράταξη με λαϊκό χαρακτήρα, έχοντας αναφορές στα βιώματα και στις αγωνίες των συμπατριωτών μας σε αντίθεση με τον εισαγόμενο, οικονομίστικο φιλελευθερισμό, οι αναφορές του οποίου αφορούν άλλους λαούς, άλλες εποχές και άλλες κοινωνίες.

Συντηρητική Παράταξη, η οποία θα χαρακτηρίζεται από υπεύθυνο λόγο και δομημένη επιχειρηματολογία για κάθε κοινωνικό ζήτημα και όχι άναρθρες κραυγές λαϊκισμού. Συντηρητική Παράταξη, η οποία δεν θα κάνει λόγο για φυλετική ανωτερότητα του ελληνικού αίματος αλλά θα μιλάει για συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, δεν θα κάνει πογκρόμ εναντίον ξένων αλλά θα απορρίπτει την πολυπολιτισμική κοινωνία και με συγκροτημένη επιχειρηματολογία θα υποστηρίζει απελάσεις αλλοδαπών, δεν θα επιτίθεται σε ομοφυλόφιλους αλλά θα απορρίπτει  τα αιτήματα περί «γάμου ομοφυλοφίλων» και υιοθεσίας παιδιών από αυτούς, θα σέβεται την Ορθοδοξία και δεν θα την χρησιμοποιεί ως φτηνό ιδεολογικό εργαλείο συλλογής ψήφων…

Η επίπονη ανορθωτική πορεία του Έθνους θα λάβει χώρα, μόνον αν θεμελιωθεί στις δικές μας πνευματικές δυνάμεις απορρίπτοντας το μεταπρατισμό σε όλες τις εκφάνσεις του ( φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, πολυπολιτισμικότητα, εθνικοσοσιαλισμός, εθνομηδενισμός ), μεταπρατισμός ο οποίος διαιωνίζει την εξάρτηση της πατρίδας μας και αποτελεί πρόσκομμα στην παραγωγή γηγενούς πολιτικής σκέψης. Το καθήκον αυτό μπορεί να το επιτελέσει μόνο μια παράταξη, η οποία θα αποσκοπεί στη συντήρηση και επαναφορά στο προσκήνιο των συστατικών στοιχείων της εθνικής μας ταυτότητας και πολιτιστικής παράδοσης, τη μόνη εγγύηση εναντίον της επικράτησης, εξωελληνικής νοοτροπίας, εισαγόμενης ιδεολογίας.

Χώρες μικρές σε μέγεθος και πληθυσμό έχουν μια μόνο επιλογή προς διάσωση της κρατικής τους υπόστασης· την ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος και την εξάλειψη κάθε είδους εξαρτήσεως. Στις κραυγές περί «εξωστρέφειας» και «ανοίγματος στον κόσμο», η πατρίδα μας, όπως πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει ο ευπατρίδης Δ. Δούντας, οφείλει να αντιτάξει την ενδοστρέφεια, την αναβάθμιση της αξίας της ρίζας μας. Το καθήκον αυτό δεν μπορούν να επιτελέσουν κόμματα του άνευρου και πλαδαρού «μεσαίου χώρου» έχοντας ως άξονα τα αποεθνικοποιημένα μεταπρατικά ιδεολογήματα της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού  (ριζοσπαστικός, κοινωνικός ή οτιδήποτε άλλο) με μοναδικά προτάγματα τον εκσυγχρονισμό του κράτους και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Κύρια προτάγματα για το Έθνος οφείλουν να αποτελέσουν η προάσπιση και εμβάθυνση της πολιτιστικής του ιδιοπροσωπείας, η κατοχύρωση της πολιτικής του ανεξαρτησίας, η δημιουργία κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης και η θέληση για αγώνα. Ενός αγώνα, ο οποίος οφείλει να ξεριζώσει την εξάρτηση από το μυαλό των συμπατριωτών μας.  Η παράταξη, η οποία θα εμπνεύσει την θέληση για αγώνα και θα καταστήσει τους Έλληνες πρόθυμους να καταβάλλουν το κόστος του ανεξάρτητου εθνικού βίου, θα τονώσει το φρόνημα του Έθνους θυμίζοντας του την καταγωγή και το παρελθόν του δεν θα έχει, απλώς, εξασφαλίσει την ηγεμονία της για πολλά χρόνια. Πιο σημαντικό από αυτό, θα έχει καταστεί ο φορέας αφύπνισης των Ελλήνων…

Δεύθυνση

Κάνιγγος 23, 6ος όροφος

Τηλ: 210 38 22 243
Fax: 210-3822224
Κιν: 6972 26 84 14
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Web: www.kiesy.gr