Γιορτάζουμε φέτος τα εβδομήντα τέσσερα χρόνια από το Έπος της Γενιάς του 1940. Εκείνοι έπραξαν το ύψιστο καθήκον προς την Πατρίδα και η Ιστορία του Έθνους τους έγραψε με χρυσά γράμματα στις δέλτους της και όλες οι γενιές θα τους τιμούνε και ευγνωμονούν εσαεί. 

Το κροτάλισμα των Γερμανικών πολυβόλων στις αχανείς πεδιάδες της Ευρώπης είχε παγώσει την έντρομη ανθρωπότητα. Η πολεμόχαρη βία έγραφε, τότε, πάνω στο στήθος της Ευρώπης, το πυρίκαυστο "Ναι" της υποταγής. Και η μικρή μας Ελλάδα τόλμησε να υψώσει το γυμνό της χέρι και να χαράξει στον ουρανό με τη φλόγα της πίστεως και με το αίμα της θυσίας το αθάνατο "ΟΧΙ" της λευτεριάς.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ.
Την 28η Οκτωβρίου του 40, με ιταμό τελεσίγραφο ο Μουσολίνι, ζητούσε διαβατήριο για την αθανασία. Ζητούσε παράδοση της αιώνιας Ελλάδας, χωρίς όρους. Άλλως 8.000.000 καλογυαλισμένες λόγχες θα τον συνόδευαν σε έναν περίπατο μέχρι την Αθήνα.
Το τι έγινε στις επόμενες μέρες είναι σε όλους γνωστό και είναι αδύνατο να περιγραφεί άλλωστε σε ένα άρθρο και από οποιαδήποτε πέννα. Ποικιλώνυμες Ιταλικές Μεραρχίες με συχνή αντικατάσταση στρατηγών. Πράσκα, Σοντού, Καβαλέρο και ο SUPER COLONELLO Μουσολίνι, μέσα σε έξι μήνες αλληλοδιαδέχθηκαν με τη σειρά τους την ντροπή της ήττας και ένα φορτίο δυσβάστακτο καταισχύνης. Σαρώνουν οι φαντάροι μας, μαζί με τους τσολιάδες, τα εκατομμύρια τις λόγχες. 
Και γίνονται τα τάνκς περίγελος της Ελληνικής μεγαλοψυχίας. Αντηχούν τριγύρω τα φαράγγια και τα χιονισμένα βουνά. Η Κορυτσά, το Πόγραδετς, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, η Κλεισούρα, το Τεπελένι , η Χιμάρα άκουσαν με αγαλλίαση το πλατάγιασμα της γαλανόλευκης στο φύσημα του παγωμένου βορειοηπειρωτικού βοριά.
Η ιαχή "ΑΕΡΑ» σκόρπισε, σαν φθινοπωρινά φύλλα, 30 άρτια εξοπλισμένες Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 17.000 οχήματα και 50.000 κτήνη. Απ'αυτούς, 14.000 θάφτηκαν στα παγωμένα βουνά, 18.000 τραυματίες και άχρηστοι από κρυοπαγήματα και 13.000 αιχμάλωτοι. Μια μακάβρια απάντηση στην κομπορρημοσύνη του Μπενίτο.

Πως έγινε όμως το θαύμα; Πως το κατόρθωσαν οι Έλληνες, μια δράκα ανθρώπων, χωρίς μέσα και όπλα βαριά, χωρίς τάνκς και αεροπλάνα! Κατόρθωσαν το ανθρωπίνως ακατόρθωτο! Αυτό που δίκαια ονομάσθηκε Ελληνικό Θαύμα!
Η πίστη τους στην Πατρίδα τους όπλισε. Θάνατος ή Λευτεριά, το σύνθημα. Ένας λαός με μια φωνή. Κανένας τότε ηττοπαθής ή ακριτόμυθος. Κανένας Θερσίτης δε βρέθηκε μεταξύ των Ελλήνων. Μπροστά στον άμεσα ορατό εχθρό και το τρομερό φάσμα του χαμού της Πατρίδας οι Έλληνες, τότε, ενώθηκαν σε ένα σώμα και μια ψυχή. 
Δεν ήταν, όμως, ο τρόμος που τους ένωσε. Εάν είχαν συνενωθεί από το ορμέφυτο του φόβου για τα δεινά του πολέμου θα είχε καταρρεύσει η Ελλάδα, όπως κατάρρευσαν και οι λοιπές χώρες. Μια αρμονική σύνθεση κράτησε το Έθνος όρθιο. Αναδύθηκε, τότε, μια πρωτόγνωρη εθνική και πατριωτική συνείδηση, που είχε χαραχθεί στο είναι των Ελλήνων με το αίμα των πολυετών πολεμικών αγώνων.
Ανδρώθηκε τότε ένα τεράστιο «εμείς». 
Απέναντι ήσαν «εκείνοι», που θέλησαν να καταλύσουν τη λευτεριά. 
Ξεκάθαρος ο εχθρός. Κανένα δίλημμα: ο αγώνας μέχρι εσχάτων.
Το κρίσιμο πολεμικό γεγονός ανέδειξε στην ακέραια μορφή της την πολεμική αρετή των Ελλήνων. Ένας απέραντος άλογος και συνάμα έλλογος ενθουσιασμός πλημμύρισε και κυρίευσε τον ελληνικό λαό. Ένα διονυσιακό παραλήρημα ταυτίσθηκε με το απολλώνιο φως και την «εν Θεώ» έλλαμψη. Αναδύθηκε μια πρωτόγνωρη μεταρσίωση για δράση. Η ένδοξη ελληνική ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας δήλωσαν το βροντερό «παρόν» στην πιο κρίσιμη συνάντηση της Πατρίδας μας με την υποδούλωση και το θάνατο. 
Όχι πλέον χρόνος, αλλά ένα φέγγος αιωνιότητας απλώθηκε τότε.
Τα πάντα ήταν δυνατά εκείνες τις ημέρες. 
Να πως έγινε το Ελληνικό Θαύμα! 
Λειτούργησαν αρμονικά όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν την Πατρίδα!

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑ.
Στην ειρηνική περίοδο αλλάζει η ψυχολογία και αυτό είναι, απόλυτα, φυσιολογικό, γιατί ο άμεσος εξωτερικός εχθρός δεν είναι τόσο αισθητός. Οι αξίες μεταλλάσσονται. Ανατρέπεται η ιεράρχηση των αγαθών. Το ύπατο αγαθό της ελευθερίας της Πατρίδας ξεθωριάζει. Τη θέση του ιερού καταλαμβάνει το ατομικό συμφέρον με τις σχετικές του αξίες: την ατομική ευδαιμονία, την ευζωία, την άνεση και την κατανάλωση αγαθών.
Η αλήθεια στενεύει τα όριά της. Ωραίο είναι « ό,τι αρέσει στο εγώ» και καλό θεωρείται «ό,τι συμφέρει στο άτομο». 
Πρυτανεύει η πλεονεξία, που γεννά τη διχοστασία. 
Ένας μηδενισμός επικρατεί, ο οποίος εξισώνει το όλο με το τίποτα και προκαλεί ένα τρομακτικό κενό. Η εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε δυσπιστία. Η αγάπη σε φανερό ή συγκαλυμμένο μίσος. Η ελπίδα σε απόγνωση και απελπισία. Το μέλλον φαντάζει ζοφερό. 
Το χειρότερο είναι, όμως, ότι η υπόσταση της Πατρίδας διακυβεύεται εν ειρήνη σε μεγαλύτερο, πιθανότατα, βαθμό, από όσο σε πολεμική περίοδο.
Ισχύει, βέβαια, η άποψη ότι « πολιτική είναι συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα». Σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά περιβάλλον, με μια ασύδοτη εμπορευματοποίηση, στο κυνήγι του κέρδους, που δεν υπολογίζει ουσιαστικά σύνορα εθνών- κρατών, αλλοιώνονται τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρωπινότητάς μας. 
Οι πολίτες από πρόσωπα καθίστανται απλά άτομα, ευεπίφορα στην επιβαλλόμενη από ΜΜΕ κουλτούρα. 
Οι συνειδήσεις αμβλύνονται. Το ατομικό συμφέρον κυριαρχεί απόλυτα και οι δεσμοί συνοχής καταλύονται.
Την Πατρίδα την θέλουμε μόνον, όταν μας εξυπηρετεί στις ατομικές, συνομοταξιακές, συνδικαλιστικές ή κομματικές, αποσπασματικές προτεραιότητες. 
Αντίθετα, κυριολεκτικά, αγνοούμε, ότι όλα τα παραπάνω συμφέροντα έχουν σχετικό νόημα και μπορούν να βρουν ικανοποιητική λύση, ΜΟΝΟΝ, όταν υπάρχει η Πατρίδα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 
Θαρρούμε ότι η κρίση μπορεί να αποτελέσει τη μεγαλύτερη «ευκαιρία» για ανάνηψη. Το πάθημα μπορεί να γίνει μάθημα και να μας προσδώσει ισχύ για ολική επαναφορά των δοκιμασμένων αξιών μας. Αυτό δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά επιστροφή στις σταθερές, που δίδαξε η εμπειρία των λαών. Να τοποθετήσουμε και πάλι στην πρώτη βαθμίδα των αξιών μας τη σωτηρία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας, αφού όμως, προσδιορίσουμε ποιας μορφής Πατρίδα θέλουμε. Άραγε τη στριμωγμένη στο «οικονομικό καναβάτσο», που τη λοιδορεί όλη η παγκόσμια αρένα και για την οποία οι απανταχού ομογενείς μας ντρέπονται, ενώ εμείς οι ίδιοι τη μισούμε! Μια άχρωμη και απρόσωπη μονάδα, που θα τρέφεται από το φως των άλλων ή με μια δημιουργική εθνική προσωπικότητα, αξία όχι μόνον να δέχεται , αλλά και να χαρίζει στους ανθρώπους ολόκληρου του Κόσμο μας, όπως έκανε πάντοτε, κοινωνικές και πολιτισμικές αξίες!
Σε μια εποχή, σαν τη δική μας, που επικρατεί το ατομικό συμφέρον, είναι δύσκολο να μιλάμε για συλλογική προσπάθεια και καθήκον. Παρά ταύτα όμως υπάρχει ένα τελευταίο μετερίζι της ύπαρξης της Πατρίδας μας. Η «έσχατη γραμμή Εθνικής Άμυνας», η οποία «στοιχίζεται» στις ψυχωμένες με γνήσια αγάπη για την Πατρίδα καρδιές των Ελλήνων. Των πεπεισμένων, ότι είναι απαραίτητη μια υγιής οντότητα Πατρίδας, που έχει δυνατότητες περισσότερες από τα ασύνδετα άτομα. Όσων επιζητούν το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά παράλληλα προσφέρουν και ό,τι απαιτεί η υπόσταση της Πατρίδας. Εκείνων, που διεκδικούν λιγότερα από όσα προσφέρουν και δεν επηρεάζονται από τη στάση άλλων με αλλοτριωμένη συνείδηση.

Αμέτρητες οι περιπτώσεις. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μόνον:
• Ο αγρότης, που ποτίζει το χωράφι του με ιδρώτα και υπομονή.
• Ο ψαράς, που ξενυχτάει στο σκοτάδι για μια καλή ψαριά. 
• Ο ευσυνείδητος υπάλληλος, που δεν απεργεί σε κρίσιμο χρόνο.
• Ο γιατρός , που διανυχτερεύει κοντά στον ασθενή και γεμίζει η ψυχή του.
• Ο δάσκαλος, που εκτελεί το λειτούργημά του με γλίσχρες αμοιβές.
• Ο μηχανικός, που εκτελεί ευσυνείδητα οικονομικά το τεχνικό έργο.
• Ο δικαστής , που αποδίδει τη δικαιοσύνη μέσα σε απειλές.
• Ο ιερέας, που προσπαθεί να διατηρήσει την Πίστη μας ακίβδηλη.
• Όσοι ξενυχτούν με αυτοθυσία για την ασφάλειά μας. 
• Όσοι ρίχνονται με αυτοθυσία στη φωτιά και την πλημμύρα.
• Ο στρατιώτης που φυλάει, νύχτα μέρα, σκοπιά στο Φυλάκειο Ω.!
• Ο ναύτης, που περιπολεί μέσα στο ανήλιο υποβρύχιο. 
• Ο πιλότος που δεν γνωρίζει εάν θα επιστρέψει στην οικογένειά του.
• Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που δίνουν καθημερινή μάχη για τη διατήρηση του φρονήματος των ελληνόπουλων.
• Όσοι εφαρμόζουν τους νόμους της Πατρίδας από πίστη και καθήκον.
• Όσοι εθελοντικά και χωρίς ιδιοτέλεια προσφέρουν στα κοινά.
• Όσοι στην εκτέλεση του καθήκοντος διακινδυνεύουν τη ζωή τους.[ ως ελάχιστο μνημόσυνο αναφέρονται]: Οι Λοχίες Πεζοναύτες: Γεώργιος Ορφανίδης και Αναστάσιος Μεζάλας.
• Και όσοι από αγάπη στην Πατρίδα προσφέρουν τον εαυτό τους στη θέση άλλου, όπως ο Δεκανέας Πεζοναύτης Φώτης Ανδρικόπουλος……
• Και τόσοι άλλοι αγνοί, φιλότιμοι και φιλοπάτριδες συμπολίτες μας, που μοχθούν νυχθημερόν για το δικό τους καλό και της Πατρίδας συνάμα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Το δικό μας καθήκον, σκληρό, άκαμπτο και απαρέγκλιτο είναι: 
• Να μη τους ξεχνάμε και προπαντός να μη τους απογοητεύσουμε.
• Να πυκνώσουμε με τη δική μας συμμετοχή τις τάξεις της «έσχατης γραμμής Εθνικής μας Άμυνας».
• Ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς τους Τιτάνες της γενιάς του 1940, ας πλημμυρίσει η καρδιά μας με το μοναδικό Ελληνικό φιλότιμο, αυτές τις μέρες της Επετείου του Θαύματος , τώρα που ηχεί και πάλι μελωδικά στα αυτιά μας, σαν κλάμα και τραγούδι συνάμα, το αιώνιο καταπίστευμά τους:
« Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους».

Δημήτριος Κ. Μπάκας 
Αντιστράτηγος εα.[Οκτ. 2014]

Το έπος του ’40 αποπνέει το πάθος και την απόφαση των πατεράδων και των παππούδων μας να πολεμήσουν αντί πάσης θυσίας τους εισβολείς Ιταλο-Γερμανούς και να προσθέσουν καινούριες χρυσές σελίδες στην αέναη και πολύτομη ιστορία του Ελληνισμού.

Πολέμησαν εναντίον του Γερμανικού άξονα που επέστρεψε αρνούμενος πεισματικά να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος των Ελλήνων. Τουναντίον με την συμπαράταξη του διαχρονικού ντόπιου δωσιλογισμού, της διαπλοκής και της διαφθοράς των πολιτικών και οικονομικών νταβατζήδων, πρωτόγνωρης στα ιστορικά χρονικά, τους παρέδωσαν οριστικά και αμετάκλητα και άνευ όρων την εθνική μας κυριαρχία.

Έτσι ανεμπόδιστα μας οδηγούν στην διάλυση του κοινωνικού ιστού, την περαιτέρω εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού με απρόβλεπτες συνέπειες και με περιφρόνηση στη νομιμότητα της ιστορίας σε ότι αφορά το ιστορικό πεπρωμένο του.

Δεν απομένει τίποτα άλλο από το φρόνημα των πολιτών που πρέπει να γίνει καταιγίδα για να σημάνει την αρχή και το τέλος όλων εκείνων που μας αρνήθηκαν, που μας εξαπάτησαν, που μας πρόδωσαν και συνεχίζουν να μας τυρανούν και να μας κοροϊδεύουν.

Η Ελλάς και ο απανταχού Ελληνισμός έχει ανάγκη από ένα καινούριο ’40, ένα καινούριο ’21 για να μας απαλλάξει από τις ντροπές της σύγχρονης κατοχής που μας επέβαλλε το ντόπιο και ξένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Γεώργιος Δ. Κλειδέρης

Στρατηγός ΕΛ-ΑΣ ε.α.

Πρόεδρος Κινήματος Εθνικολαϊκής Συσπείρωσης

Του Κυριάκου Κόκκινου-Δικηγόρου
Αντιπρ. Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Μέλους Εκτ. Γραμμ. ΚΙΕΣΥ

Αγαπώ ιδιαιτέρως τους γρίφους και πιο πολύ τη διαδικασία λύσης τους. Άλλωστε η επιστήμη συμφωνεί στο ότι το θαυμαστό εργαλείο, με το οποίο έχει προικιστεί ο άνθρωπος και λέγεται εγκέφαλος, λειτουργεί καλλίτερα όσο περισσότερο χρησιμοποιείται, όσο εσαεί διαμορφώνεται, με τη δημιουργία συνεχώς νέων συνάψεων, νέων χαράξεων επί του σκληρού μας δίσκου, με εξάντληση κάθε δυνατότητας που μας παρέχει. Πού λέει ο λόγος, γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι το έχουμε παραπεταμένο και κάνουμε χρήση, κατά κύριο λόγο, του βοηθητικού δίσκου, των εργαλείων μας επιβίωσης, των ενστίκτων, σπανίως ελεγχομένων και τις περισσότερες φορές άγριων, ταπεινών ως και στρεβλά προσανατολισμένων προς την εγκληματικότητα.
Αφορμή για τις σκέψεις που σας παραθέτω, πήρα από την παρακάτω εικόνα. Μία απλούστατη μαθηματική ακολουθία πράξεων , με ένα ερώτημα : Ποια είναι η ορθή απάντηση; Για να μας προκαλέσει, αναφέρει από κάτω ότι οι περισσότεροι βρίσκουν λάθος αποτέλεσμα.

Παρατήρησα από κάτω κάποιες χιλιάδες διαφορετικών απαντήσεων. Μια τεράστια ποικιλία προσεγγίσεων, σε ένα καλειδοσκόπιο διαφορετικότητας, που με χτύπησε σαν με σφυρί. Η διαφορετικότητα της ανθρώπινης σκέψης, δημιουργεί μια όμορφη ποικιλία, σαν τα χρώματα της ίριδας, αλλά ποιόν βαθύτερο σκοπό εξυπηρετεί; Μπορεί να υπάρξει συμφωνία κατά τρόπο αντικειμενικό και πώς;
Έδωσα τη δική μου απάντηση στο ερώτημα της φωτογραφίας κι αμέσως σκέφτηκα ότι όλοι από τη δική τους σκοπιά είχαν δίκαιο. Όλες οι διαφορετικές απαντήσεις, δεν ήσαν λάθος, απλά είχαν δοθεί με διαφορετική λογική προσέγγιση κι οδηγούσαν έτσι σε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Θυμήθηκα συνειρμικά την καταπληκτική σκηνή από τον Τελευταίο Σαμουράι, όπου ο επί μία ζωή φιλόσοφος - πολεμιστής Σαμουράι αναζητώντας το τέλειο άνθος ροδακινιάς, φθάνει πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, στην αποκάλυψη της Αλήθειας ότι ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ!
Για να φθάσει κανείς στο ίδιο αποτέλεσμα, είναι αδύνατο, αν δεν τεθούν «κανόνες», εν προκειμένω νόμοι μαθηματικοί, ότι πρώτα θα κάνεις τον πολλαπλασιασμό, μετά τη διαίρεση και μετά πρόσθεση κι αφαίρεση. Θέτοντας τον κανόνα, όσοι τον ακολουθούν φθάνουν στην αυτή λύση. Αλλιώς επικρατεί η υποκειμενικότητα κι επομένως η διαφορά στην προσέγγιση και την αναδεικνυόμενη λύση.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στην κοινωνία, την πολιτική και την οικονομία. Μπορεί ο καθένας να ακολουθεί τη δική του υποκειμενικότητα ή εγωισμό, να την πιστεύει, να την λατρεύει, να αφήνει να τον οδηγήσει στο δικό του δρόμο για τη λύση. Αυτός είναι ένας κατ' εξοχήν «Ελληνικός» δρόμος, υποβιβασμένος σε μία εσφαλμένη και καταδικασμένη να αποτύχει προσπάθεια, να επιτύχουμε το αντικειμενικά επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, μέσα από τη δική μας υποκειμενικότητα. Αυτή η νοοτροπία είναι που στην πτωτική της διάσταση τροφοδοτεί τη γενετική ιδιαιτερότητα του Έλληνα, που εκφράζεται ως φθόνος και διχασμός.
Για να οδηγηθούμε σε ένα κοινά επιθυμητό στόχο, οφείλουμε κατά πρώτον να τον θέσουμε ξεκάθαρα κι αυτό απαιτεί μαθηματική λογική, δηλαδή μια λογική, που να περιορίζει στο ελάχιστο την υποκειμενικότητα, τη διαφορετικότητα, την ανάγκη ερμηνείας και την δυνατότητα παρείσφρησης της σύγχυσης.
Στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο η γενικευμένη κρίση , που ζούμε, θα πρέπει με ανάλογο τρόπο να αναλυθεί κι ο στόχος κι ο δρόμος, που οδηγεί σ' αυτόν πρέπει να καθοριστούν όσο γίνεται πιο ξεκάθαρα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να θέτει κάποιος ως επιθυμητό στόχο το να βγούμε από τις δεσμεύσεις του μνημονίου, άλλο πράγμα να επιδιώκει την επάνοδο στις αγορές, άλλο να επιζητεί μία αυτόνομη Ελλάδα, άλλο μία Ελλάδα σε μία Ε.Ε., άλλο να εξυπηρετήσει την ιδιοτέλειά του υπό το πρόσχημα εξυπηρέτησης της πολιτείας, άλλο να στοχεύει στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας, , την οποία αποτελούν κι όπου ζουν, συνειδητοί κι ευημερούντες πολίτες.
Το πρώτο λοιπόν που διαπιστώνει κανείς στην προσπάθεια όλων όσων αναλύουν την κρίση, είναι ότι δεν εισέρχονται βαθιά στη ρίζα του «κακού», γιατί αυτό πονά. Μένουν στην επιφάνεια. Με τέτοια ανάλυση, οι προτεινόμενες λύσεις αναδεικνύονται εξ ίσου επιφανειακές, αντιμετωπίζουν, σαν τα φάρμακα της κοινής ιατρικής, το σύμπτωμα κι όχι τη νόσο, δηλαδή τη συνολική οργανική ανισορροπία.
Το δεύτερο είναι ότι δεν έχουν ταυτόσημους και ξεκάθαρους και πολύ περισσότερο, ακόμη κι εξ όσων συμμετέχουν στην κυβέρνηση, δεν συμμερίζονται καν κοινό στόχο!!! Αυτό δεν έχει καθόλου συζητηθεί, πολύ περισσότερο δεν μας έχουν οι διοικούντες εκμυστηρευθεί το πού οδηγούν το καράβι, πώς έχουν μελετήσει την πορεία του κι αν αυτή διασφαλίζεται με τα μέτρα που έχουν λάβει.
Έτσι κι εμείς, επιβάτες που ανέμελοι ή κι υποψιασμένοι, εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον καπετάνιο και το πλήρωμα, δεν έχουμε επίσης καμμία επίγνωση και συνταύτιση μ' αυτούς, για το πού κατευθυνόμαστε! Θα έκανε κανείς μας ένα τέτοιο ταξίδι; Θα έμπαινε σε ένα πλοίο, χωρίς να γνωρίζει πού θα τον πάει ο καπετάνιος, από ποια διαδρομή και τι σκοπό έχει; Αν όχι, πώς εμπιστευόμαστε τις τύχες μας, σε μία ανακυκλούμενη πολιτική διοίκηση της χώρας, που οδηγεί το καράβι τυφλά και χωρίς πυξίδα; Πώς εμείς δεν ζητούμε εξηγήσεις, δεν σηκώνουμε ανάστημα, δεν απαιτούμε να συζητήσουμε και συμφωνήσουμε στα αίτια των δεινών, στα μέσα ανάκαμψης, στην πορεία και στον τελικά επιδιωκόμενο στόχο;
Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα του γιατί οι κοινωνίες δεν μπορούν να βρουν τις ιδανικές λύσεις των προβλημάτων. Αγνοούν τη μαθηματική σκέψη, υποτιμούν τη φιλοσοφία, αποφεύγουν την αναζήτηση της μοναδικότητας, φθονούν την υπεροχή ή αλλιώς αντιμάχονται την αντικειμενικότητα . αυτήν που ενυπάρχει εντός της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και της ΑΡΕΤΗΣ!
Για να συμφωνήσουμε μεταξύ μας, απαιτείται πρώτα να θέσουμε τον κανόνα, να εφαρμόσουμε το νόμο, για να κατευθυνθούμε στο κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα. Άλλως αιθεροβατούμε. Κι ο κανόνας βεβαίως, ο νόμος, δεν θα έχει στοιχεία τυχαιότητας κι αυθαιρεσίας - μια και θα μπορούσαμε κάλλιστα αντί να κάνουμε πρώτα πολλαπλασιασμούς, να συμφωνήσουμε να κάνουμε αφαιρέσεις - αλλά θα πρέπει να προκύπτει από μαθηματικό λογισμό, φιλοσοφική πληρότητα, την ανάγκη ενοποίησης της πολυδιασπασμένης κοινωνίας και της καθοδήγησής της προς την ευημερία και την Αρετή.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν ότι υπάρχει λύση στο πρόβλημα με την οικονομία και το μνημόνια, χωρίς να συζητήσουμε όλα τα παραπάνω και να συμφωνήσουμε στους κανόνες και το στόχο. Αν δεν το ζητήσουμε, ως λαός, δεν θα λάβουμε, αν δεν αγωνιστούμε, δεν θα γευτούμε την επιτυχία, αν δεν απαιτήσουμε ξεκάθαρες λύσεις και μια κοινωνία βασισμένη στην ευημερία όλων και την ανάδειξη της Αρετής, ως του μόνου συνεκτικού στοιχείου των διαφορετικών ανθρώπων, δεν θα βγούμε ποτέ από το Πρίσμα του Κόσμου, για να ατενίσουμε πόσο είμαστε δεμένοι μεταξύ μας! Πόσο οι σωστές λύσεις των γόρδιων δεσμών, μας αφορούν κι επηρεάζουν όλους.
Να λοιπόν η πρότασή μου προς το πολιτικό προσωπικό και τους οικονομολόγους της χώρας:
Κύριοι για να βγούμε από το πρόβλημα και το μνημόνιο:
Πρώτα θα κάνετε τους πολλαπλασιασμούς των θετικών παραγόντων των ανθρώπων, της κοινωνίας και της πολιτείας.
Μετά θα κάνετε τις διαιρέσεις του αποτελέσματος αναδιανέμοντάς το στους ανθρώπους,που φροντίζετε κι οι οποίοι δεν είναι εχθροί της πολιτείας, αλλά παιδιά της.
Ακολούθως θα προσθέσετε τα όσα όλοι μαζί πρέπει να προσφέρουμε οικειοθελώς και με χαρά στην πολιτεία, για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της ευημερίας.
Τέλος θα αφαιρέσετε τις έξοδα και τις ανάγκες λειτουργίας του κράτους και τις υποχρεώσεις προς τους πιστωτές.
Αν δεν κατανοήσετε το πρόβλημα και τη διαδικασία εξόδου απ' αυτό, ως μαθηματικό και φιλοσοφικό «γρίφο» και συνεχίσετε να προσφέρετε ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο, διαχειριζόμενοι απλώς τις εξωτερικές συνθήκες, θα μένουμε όλοι στην επιφάνεια κι υπόγεια η νόσος θα υπονομεύει τις ζωές όλων μας.
Με αγάπη και πολύ περίσκεψη!
Κυριάκος Κόκκινος

Δεν είχαν καθόλου άδικο οι Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν που διαίρεσαν τη Γερμανία, μετά το τέλος του 2^ουπαγκοσμίου πολέμου, σε ανατολική και δυτική (επιρροή). Η ικανή μα ταυτόχρονα αμείλικτη και σκληρή αυτή χώρα - κατά τον Τσόρτσιλ -στο κέντρο της Ευρώπης ήταν σίγουρο πως θα δημιουργούσε κι άλλα δεινά στο μέλλον, αφού ήδη είχε κάνει, μέσα σε πενήντα χρόνια, δύο παγκοσμίους πολέμους με εκατομμύρια νεκρούς.

  Είναι φανερό ότι ποτέ η Γερμανία δεν παραιτήθηκε από το αυταρχικό της προφίλ και την  επιθυμία της να ηγηθεί στην  Ευρώπη,  αφού σήμερα όλα τα κράτη στενάζουν  με την αλαζονική της στάση και τις πολιτικές της λιτότητας που έχει καταφέρει να επιβάλλει.

     Τα πράγματα δείχνουν, όμως, ότι  σύντομα η Γερμανία θα επαιτήσει ξανά, όπως και το 1953,  για ανασυγκρότηση της οικονομίας της, που φυσικά θα καταρρεύσει σε μικρό χρονικό διάστημα

   Τότε θα είναι ευκαιρία και θα πρέπει να μπει σε απομόνωση και να αποτελέσει προτεκτοράτο της υπόλοιπης Ευρώπης για να μην  επαναλάβει τα ίδια.

   Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία αποτελείται από ομόσπονδα κρατίδια και ήδη ένα από αυτά επιθυμεί την ανεξαρτητοποίηση του.

Δήμος Μαγκλάρας

Φαίνεται ότι τώρα έρχονται τα χειρότερα.

   Και οι ξύπνιοι θέλουν να αφήσουν την κατακρεουργημένη Ελλαδίτσα και ζητούν, με τη βοήθεια των εξαθλιωμένων Ελλήνων πολιτών, να μεταναστεύσουν στα βόρεια … κράτη για μια άνετη ζωή και χωρίς  τύψεις, αφού θα είναι μακριά από τις ζοφερές εικόνες που αντικρίζει κανείς στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας.

  Και γιατί όχι: Αφού τους δίνετε η ευκαιρία να αρπάξουν το βόδι απ’ τα κέρατα, και για πέντε  τουλάχιστον χρόνια, να έχουν εξασφαλισμένη στέγη, τροφή και ένα εικοσάρικο euro το μήνα στην τσέπη;

   Παίζουν το παιχνίδι : «ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΊΑ» και κάποιοι από αυτούς θα γυρίσουν …αν γυρίσουν … σε πέντε χρόνια με ένα εκατομμυριάκι στην τσέπη   κι έχει ο Θεός.

  Κι εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς … μα τι πρέπει να γίνει, δε θα πρέπει να στείλουμε ευρωβουλευτές στην κρεατομηχανή των λαών, την ευρωβουλή; 

   Και αφού μια καινούρια γενιά βολευτάκηδες ψήφισε ο Ελληνικός λαός για την ευρωβουλή, και αφού κόρες, παιδιά, ανίψια, γυναίκες, ξαδέρφες βολεύτηκαν και εξασφαλίστηκαν για πέντε χρόνια, μεταναστεύουν κι άλλα πρόσωπα προς την Ευρώπη, για μια καλύτερη ζωή …

   Πρώτος και καλύτερος ο κ.Αβραμόπουλος, αγκάθι στη μασχάλη του Σαμαρά, ο μόνος που θα μπορούσε να σηκώσει μπαϊράκι. Και για να ολοκληρωθεί το παζλ, κάθε τρεις μήνες κάποιοι υπουργοί θα ξενιτεύονται και θα περιμένουν στην ουρά στο Παρίσι, να τους δεχτεί η τρόικα. Αυτό το τελευταίο λέγεται «διαβούλευση για το χρέος».

   Ξυπνήστε μωρέ, μια χούφτα ανίκανοι καταφέρνουν να μας εξαθλιώσουν, γιατί δεν είναι Έλληνες και μισούν την Ελλάδα.

  ΞΥΠΝΗΣΤΕ, γιατί αύριο θα είναι αργά.

Δήμος Μαγκλάρας