Του Σπύρου Σταματόπουλου (*):
Αναζητώντας σωτήρες που δεν λένε να εμφανιστούν, γυρεύοντας έναν από μηχανής Θεό που υπάρχει μόνο στις αρχαίες τραγωδίες, δεν σκεφτόμαστε το προφανές: μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι οι σωτήρες, οι λύσεις και ο από μηχανής Θεός;
Οι περισσότεροι θα βιαστούν να πουν «δε νομίζω, απλοί θνητοί είμαστε, αδύναμα ανθρωπάκια που δεν έχουν το κουράγιο να αντισταθούν στη λαίλαπα της Νέας Τάξης των Πραγμάτων και τι άλλο να κάνουμε από το να δεχόμαστε παθητικά όσα συμβαίνουν και όσα μας συμβαίνουν».
Όταν ο τρόπος που σε ανατρέφουν και σε εκπαιδεύουν στηρίζεται στο αξίωμα «είμαι ένα ασήμαντο σκουλήκι που ζει καθαρά από τύχη και θα πεθάνει (πάλι) από τύχη», είναι λογικό να ξοδέψεις την παρούσα ζωή σου στη σκιά και το περιθώριο της παραδοχής «είμαι μια ασημαντότητα που οι άλλοι (οι πιο δυνατοί , οι πιο ισχυροί, οι πιο πλούσιοι) μπορούν να την κάνουν ο,τι θέλουν και μόνο ο καλός Θεός ή η καλή τύχη μπορεί να με προφυλάξει από τα εκατομμύρια δεινά που μπορούν να μου συμβούν».
Όταν το σύστημα που σου επέβαλαν πριν τη σύλληψή σου ακόμη σε θέλει ένα πρόθυμο, αφελές «προβατάκι» που έχει «τσιμπήσει» στο δόλωμα που του πέταξαν, ότι οι «Άλλοι» είναι καλύτεροι από αυτό, εξυπνότεροι, ικανότεροι, σπουδαιότεροι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αναθέτεις τη διαχείριση των υποθέσεών σου σε υποδεέστερους, στην πραγματικότητα, που διαφημίζουν, όμως, τους εαυτούς τους ως «σαΐνια» και «αυθεντίες», ως νέους «Παπάγους» και «εθνοσωτήρες».
Είναι αναμενόμενο να ψηφίζεις τον κάθε τυχάρπαστο που θα σε πείσει ότι είναι «κάποιος» σε αντιδιαστολή με” σενα που σε έπεισαν ότι είσαι ένα «τίποτα».
Είναι επόμενο να εκλέγεις σε δημόσιες θέσεις άτομα που όχι μόνο ανάξια είναι αλλά παραβιάζουν τον ίδιο το νόμο.
Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια «δεν έπεσες από τα σύννεφα» μαθαίνοντας ότι ο τάδε και ο δείνα, που εσύ με την ψήφο σου τους βοήθησες να αναρριχηθούν στις θέσεις εξουσίας, διέπραξε αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, με πρώτο και καλύτερο την εξαπάτησή σου για να σου υφαρπάξει την ψήφο σου, με δόλο και ψέμα ότι «θα κάνει και θα ράνει» και, φυσικά, όχι μόνο δεν τα έκανε αλλά έκανε και τα ακριβώς αντίθετα!
Πότε επιτέλους θα καταλάβεις ότι εσύ του έδωσες αξία και την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία, τη δύναμη και τη δυνατότητα να ορίζει τη δική σου μοίρα.
Ζούμε στην εποχή που οι μάσκες έπεσαν και όσοι ξυπνάμε –μετά από ένα μακρύ λήθαργο, που προηγήθηκε ακόμη και της ύπαρξής μας- αντιλαμβανόμαστε ότι οι «πολιτικοί» είναι πιόνια και συμβεβλημένοι υπάλληλοι μιας Υπερεθνικής Ελίτ που το παίζει «Θεός» και αποφασίζει για τα πάντα, για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, για την τύχη του πλανήτη ως σύνολο, που διαστρέφει τη βούληση της φύσης, που προσπαθεί να εξευτελίσει κάθε έννοια περί Θείου, αφού συμπεριφέρεται με πλήρη περιφρόνηση σε κάθε ηθικό και αρχέγονο κανόνα.
Στην εποχή μας είναι ηλίου φαεινότερον , ότι καμία σχεδόν χώρα δεν έχει ελεύθερες κυβερνήσεις αλλά μόνο κατ” επίφαση, που με πρόσχημα μια εκλογική διαδικασία, νομιμοποιεί την αυθαιρεσία και την αυταρχικότητα, εκτελώντας, πλέον χωρίς να τηρεί ούτε τα προσχήματα, τις εντολές των αφεντικών τους.
«Μεταλλαγμένα», «πόλεμοι», «οικονομικές κρίσεις», «διαρθρωτικά μέτρα», «φτωχοποίηση», «αρρώστιες», «αναρχία», όλα στην ημερήσια διάταξη, για να ικανοποιήσουν πλήρως τις επιδιώξεις των αφεντικών τους και, σε αντάλλαγμα, να γεμίσουν την τσέπη τους με μερικά φράγκα.
Κύριος οίδε τι θα τα κάνουν στα χρόνια που έρχονται, μαζί με την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα ακραία κλιματικά φαινόμενα, και ίσως ένα μετεωρίτη που θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον πλανήτη Γη, ως άλλη «Τίσις».
Να σώσουν την ψυχή τους πάντως αποκλείεται, γιατί πρώτον μπορεί να μην έχουν καν ψυχή και δεύτερον όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν αρκεί για να σωθούν.
Η Ύβρις που διέπραξαν είναι βαρύτατη και μη αναστρέψιμη.
Δεν έχουν οίκτο και λύπηση για όλα τα πλάσματα που βασανίζουν, και ας τους ψήφισαν ή εξέλεξαν με οιονδήποτε τρόπο, δεν έχουν ίχνος από τα συναισθήματα που είναι ίδια του ανθρωπίνου είδους.
Δεν αγαπάνε, δεν συμπονάνε, δεν εκτιμάνε, δεν σέβονται, δεν νοιάζονται για τίποτα και για κανένα εκτός από το τομάρι τους.
Τυφλωμένοι από την πλασματική δύναμη του χρήματος και της εξουσίας γίνονται άπληστοι και θέλουν περισσότερα: στην πραγματικότητα θέλουν να γίνουν οι ίδιοι Θεοί και να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα το ανθρώπινο είδος.
Θα ήταν βολικό για όλους μας να εμφανιζόταν ένας νέος Ηρακλής και να πραγματοποιούσε εν μια νυκτί και τους δώδεκα άθλους εξαφανίζοντας όλα τα μυθολογικά τέρατα και καθαρίζοντας τον βόρβορο όλων αυτών των αιώνων απληστίας και κακίας.
Όμως δεν έχει εμφανιστεί ακόμη και ίσως να μην εμφανιστεί ποτέ αν δεν πιστέψεις ότι Εσύ, ναι Εσύ, είσαι όμοιος ή παρόμοιος, δηλαδή σπουδαίος και όχι ανθρωπάκι που το πατάνε μια δράκα υπερφίαλων όντων με παντελή απώλεια μέτρου, κι” αυτό γιατί ως γνωστόν «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη και σκέψου «μήπως είμαι εγώ», «μήπως είμαι εγώ ο σωτήρας του εαυτού μου;».
Και όσο πιο πολλοί συνειδητοποιήσουν ότι η σωτηρία θα έρθει εκ των έσω, τόσο πιο γρήγορα και μεγαλύτερη θα έρθει.
Και το ωραίο είναι ότι δεν χρειάζεται να δαπανήσεις παραπάνω ενέργεια και χρόνο για να σώσεις και τους άλλους γιατί όσοι συνειδητοποιούν ότι είναι οι σωτήρες του εαυτού τους ενώνονται μεταξύ τους και όλοι μαζί ανεβαίνουν προς τα πάνω, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους που δεν είχαν την ικανότητα να το κάνουν μόνοι τους.
Γι” αυτό την επόμενη φορά, που μια κακιασμένη φάτσα στη τηλεόραση θα σου τεντώσει απειλητικά το δάχτυλο για να σε τρομοκρατήσει, απλά πάτα το off και κοιτάξου στον καθρέφτη.
http://veteranos.gr/min-psachnis-ton-sotira-pou-tha-se-sosi-ine-mesa-sou/
(7 Μαρτίου 1948)
Του Ανδρέα Φ. Βασιλείου, Επίτιμου Σχολικού Συμβούλου, Ειδικού Παιδαγωγού, Πολιτικού Επιστήμονα.
Δεν είναι πολύς ο χρόνος που οι δώδεκα ξεχωριστές νύμφες του Αιγαίου έσπασαν τις αλυσίδες της αιώνιας σκλαβιάς τους. Ο τόπος στον οποίον ευρίσκεσθε και αναπνέεται τον καθαρόν αέρα της ελευθερίας, την ιδίαν ακριβώς ημέρα και 66 έτη πριν, για πρώτη φορά κατόπιν πολλών αιώνων βαρειάς δουλείας, αισθάνθηκε τη θωπεία και την στοργή της μητέρας Ελλάδος. Και καθώς η ιστορία του αποδεικνύει στάθηκε σαν ατράνταχτος κυματοθραύστης στις άγριες τρικυμίες της βαρβαρότητας, η οποία ενέπεσε σ’ αυτόν για να τον εξοντώσει.
Η ιστορία της Δωδεκανήσου είναι από κάθε πλευρά ιστορία καθαρώς ελληνική. Κειμένη στην ανατολική Μεσόγειο και εγγύτατα προς τις τρεις ηπείρους, πλησίον των νησιών, των οποίων δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε ο πολιτισμός, η Δωδεκάνησος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και πολύ πέραν της εποχής κατά την οποίαν το βάρος των ιστορικών γεγονότων άρχισε να μεταφέρεται στη Δύση.
Συμφώνως με τη Μυθολογία, πρώτοι κάτοικοι της Δωδεκανήσου ήσαν οι Τεχνίτες, λαός με υπεράνθρωπες ιδιότητες. Συμφώνως δε προς αρχαιολογικά ευρήματα, οι Αχαιοί έφθασαν στις νήσους και ίδρυσαν αποικίες κατά τον 15ον π.Χ. αιώνα. Τούτους εξετόπησαν οι Δωριείς.
Έκτοτε οι κάτοικοι των νήσων δημιούργησαν ένα θαυμαστότατο πολιτισμό. Ήκμασαν στις τέχνες και το εμπόριο. Το ναυτικό τους αναπτύχθηκε τόσο, ώστε δικαίως ελέχθη το «δέκα Ρόδιοι, δέκα νήες».
Πολλά είναι τα πρόσωπα και αναρρίθμητα τα γεγονότα τα οποία λαμπρύνουν την ιστορία των δώδεκα νήσων. Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Ιπποκράτης ο Κώος, Χάρης ο Λίνδιος, ιδού λίγα μεγάλα ονόματα της πανελλήνιας ιστορίας. Περίφημο και αλησμόνητο είναι το πελώριο άγαλμα του Κολοσσού της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα του Κόσμου.
Η υλική ακμή και η πολιτική ισχύς της Δωδεκανήσου διήρκεσε μέχρι το δεύτερο ήμισυ του 1ου π.Χ. αιώνος. Έκτοτε και κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής ακμής απετέλεσε ρωμαϊκή επαρχία.
Κατά τη Βυζαντινή εποχή η Δωδεκάνησος δέχεται την επίδραση διαφόρων βαρβάρων, όπως των Σαρακηνών και των Σελτζούκων και αργότερα την επιδρομή των ομόθρησκων Δυτικών, δηλαδή Ενετών, Γενουατών και Σταυροφόρων.
Κατά το 1309 οι Γενουάτες πώλησαν τη Δωδεκάνησο στους εκδιωχθέντες απ’ την Ιερουσαλήμ από τους Τούρκους Ιωαννίτες ιππότες. Έκτοτε αριθμείται και η πολυχρόνιος δουλεία των δώδεκα νήσων. Κατά το 1522 η κυριαρχία των νήσων περιήλθεν στους Τούρκους και παρέμεινε μέχρι του Ιταλοτουρκικού πολέμου (1912). Ο τούρκικος ζυγός απετινάχθη, αλλά η σημαία η Ιταλική, την οποία οι Δωδεκανήσιοι υποδέχθησαν ως σύμβολο της επικείμενης απελευθέρωσής τους, δεν ήταν παρά ο οιωνός νέας και ασυγκρίτως βαρύτερης δουλείας. Δια της συνθήκης όμως του Ουσύ η Δωδεκάνησος θα απεδίδετο και πάλιν στην Τουρκία.
Επακολούθησε εντούτοις ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και δια μιας μυστικής συνθήκης η οποία συνήφθη στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1915, ανεγνωρίσθησαν ο διεθνώς και μόνιμα κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας επί της Δωδεκανήσου.
Και επί του φασιστικού καθεστώτος επιβάλλει η Ιταλία στους Δωδεκανήσιους να γίνουν Ιταλοί υπήκοοι, προβαίνει στην εγκατάσταση ολονέν και περισσότερων Ιταλικών οικογενειών στη Δωδεκάνησο, εισάγει την Ιταλική γλώσσα και επιδιώκει γενικώς δια παντός μέσου να εξασφαλίσει σε διάστημα ολίγων ετών την ελληνική Δωδεκάνησο. Τούτο όμως δεν το κατόρθωσε.
Τα έτη του τελευταίου πολέμου 1939-1945 και ιδιαιτέρως από τη στιγμή, κατά την οποία η Ιταλία εισήλθε και αυτή στον πόλεμο (άνοιξη 1940), υπήρξαν φρικτά για τους Νησιώτες.
Με καρτερία όμως υπέφεραν τις νέες δοκιμασίες με μόνη παρηγοριά την ελευθερία.
Η συνθηκολόγηση των Ιταλών (Σεπτέμβριος 1943) δημιουργεί ταραχές και οι 4.500 Γερμανοί, οι οποίοι βρίσκονται στη Ρόδο, υποτάσσουν τους 70.000 Ιταλούς. Χαίρεται ο ροδιακός λαός, διότι βλέπει να υποστέλλεται επιτέλους η μισητή τρικολόρα και να αντικαθίσταται έστω και από τη βαρβαρική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό.
Ένα έτος αργότερα, ο πόλεμος ετελείωνε. Με τη λήξη του πολέμου οι εναπομείναντες Γερμανοί και οι πιστοί στο Μουσολίνι Ιταλοί παραδόθηκαν.
Και την 8η Μαΐου 1945 υπεστάλη με τη σειρά της η σημαία του αγκυλωτού σταυρού και ανυψώθηκε η Αγγλική. Έκτοτε στις νήσους εγκαταστάθηκε Αγγλική Στρατιωτική Διοίκηση και πλησίον αυτής και Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή. Το καθεστώς αυτό παρατάθηκε μέχρι το Μάρτιο του 1947.
Λίγο μετά την παράδοση των νήσων ο Αντιβασιλεύς, Μακαριότατος Δαμασκηνός επισκέπτεται τη Δωδεκάνησο πράγμα το οποίο κάνει τους Νησιώτες να παραφρονήσουν από τη χαρά τους.
Λευτεριάς θαλασσοπούλια αυλακώνουν τα νερά και ο Αβέρωφ στα νησιά μας θα προβάλει με χαρά, έλεγαν οι Δωδεκανήσιοι του 1920. Την ημέρα αυτή το όνειρο γίνεται πραγματικότης. Ο «Αβέρωφ» αυλακώνει τα Δωδεκανησιακά ύδατα και χαιρετά με κανονιοβολισμούς το λαό της Δωδεκανήσου. «Κάθε κανονιά του θαρρείς και ξεσηκώνει από τα στήθη μας όλες τις μαύρες και σκοτεινές ταφόπετρες της σκλαβιάς τόσων αιώνων» αναφέρει χρονικό της εποχής. Όμως ο λαός δεν αρκέσθηκε στην απελευθέρωση και ζητούσε την ενσωμάτωση με τη μητέρα Ελλάδα και την έπαρση της Ελληνικής σημαίας.
Πράγματι την 16η Ιουλίου 1946 έγινε η πρώτη επίσημη έπαρση της Ελληνικής Σημαίας επί της νήσου της Νύμφης του ηλίου, της «Σελίτιο νύμφης» των αρχαίων. Η πρώτη αυτή ανύψωση έλαβε χαρακτήρα ιερής μυσταγωγίας. Οι αγωνίες πλέον είχαν τελειώσει. Η ημέρα της οριστικής προσάρτησης επλησίαζε. Κατά την 31η Μαρτίου 1947 η προσωρινή Αγγλική Διοίκηση παρέδιδε τη Διοίκηση των νήσων στον πρώτο Έλληνα στρατιωτικό Διοικητή ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη. Η επίσημη ενσωμάτωση δεν έγινε λόγω του θανάτου του αλησμόνητου Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Ένα έτος αργότερα, την Κυριακή 7η Μαρτίου 1948, πριν 66 χρόνια, ο αείμνηστος βασιλεύς Παύλος «εκύρωσε δια επισήμου ταξιδίου τον εις Ρόδον την προσάρτησιν της Δωδεκανήσου εις την Μητέρα Πατρίδα». Η επίσκεψη αυτή του βασιλέως έδωσε ευκαιρία σε ενθουσιώδεις εκδηλώσεις των Δωδεκανησίων και όλων των Ελλήνων. Ο λαός της Δωδεκανήσου, εν μέσω ομαδικού παραληρήματος υποδέχεται τον πρώτον μετά τόσους αιώνες Βασιλέα των Ελλήνων. Μπροστά στο Διοικητήριο, όπου είχε άλλοτε την έδρα του το μισητό Ιταλικό «φάσκιο» είχε στηθεί ενέδρα, στην οποία ανήλθε ο Βασιλεύς, υπέγραψε και εκύρωσε το Διάταγμα της Επανάστασης.
Επακολούθησαν λόγοι, παρελάσεις, δοξολογίες, πανηγύρεις, «Η Δωδεκάνησος δεν είναι μόνον Ελληνική, είναι Ελλάς» λέγει ο Βασιλεύς στο διάγγελμά του.
Πράγματι τέσσερις αιώνες δοκιμασμών επί έξι αιώνων ξένης κυριαρχίας, δεν είχαν κατορθώσει να εξασθενίσουν τον Ελληνισμό, ο οποίος μετεδίδετο από την μια γενεά στην άλλη, ούτε και την ελπίδα της επιστροφής στην πατρίδα. Στην ψυχή των από αιώνων χαμένων τέκνων της Μητέρας Πατρίδας, δεν έσβησε η μεγάλη εκείνη ψυχή της αιώνιας Ελλάδος, την οποία εσφυρηλήτησε η ψυχή της Μητέρας των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, αυτή η οποία γέννησε τους κλέφτες και τους αρματολούς του Ολύμπου «χιόνια τρώγαν, χιόνια πίναν, μα είχαν τη φλόγα στην καρδιά».
Καθ’ όλη τη διάρκεια των 640 ετών δουλείας παρέμειναν σαν δούλος ακλόνητος, χωρίς να λυγίσουν, χωρίς να αλλαξοπιστήσουν.
Αδίκως ο Μουσολίνι, ο τελευταίος και ο πλέον αναίσχυντος κατακτητής των μαρτυρικών νήσων, υπέσχετο στους οπαδούς του στην Ιταλοποίηση της Δωδεκανήσου.
Η Δωδεκάνησος αγωνίσθηκε και ενίκησε. Και παρέμεινε, όπως ο ποιητής λέγει, Ελληνοπούλα, αμίλευτη, άσπιλη, «Μα οι τύραννοι δεν μπόρεσαν το αίμα της να μολέψουνε και Ελληνοπούλα εστάθη, αμύλευτη, άσπιλη, λευκή, μέσα στης πολυκύμανσης της ιστορίας τα βάθη».
Από της 7ης Μαρτίου 1948 και εντεύθεν, ελεύθερη πλέον και επισήμως Ελληνική με νέο σφρίγος και αναδημιουργικό οργασμό η Δωδεκανησιακή ψυχή εισήλθε στην οδό της προόδου και της ευημερίας.
Ανδρέας Φ. Βασιλείου
Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος
Ειδικός Παιδαγωγός, Πολιτικός Επιστήμονας
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΚΙ.Ε.ΣΥ.
Την Κυριακή 9 Μαρτίου 2014 στις 11.30 πμ στα γραφεία του Κινήματος Εθνικολαϊκής Συσπείρωσης θα συγκληθεί το Πολιτικό Συμβούλιο του ΚΙ.Ε.ΣΥ. με θέματα:
1/ Διεξοδική συζήτηση και ανασκόπηση των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών εξελίξεων.
2/ Εκτίμηση και απόφαση για την θέση του Κινήματος στις εκλογές για την Ευρωβουλή καθώς και την τοπική αυτοδιοίκηση.
3/ Προετοιμασία της επίσημης εξαγγελίας της συγκρότησης του Κινήματος.
4/ Εκτίμηση της οικονομικής κατάστασης της χώρας εν όψει των καινούργιων σχεδιασμών της κυβέρνησης με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα.
παρόλο ποὺ παρήγγειλαν στεφάνια, δὲν προσῆλθαν τελικὰ νὰ τὰ καταθέσουν.
Μὲ τὸ πέρας τῆς τελετῆς ἀκολούθησε κέρασμα στὸ παρακείμενο καφενεῖο τοῦ χωριοῦ, ὅπου συζητήθηκε ἡ σημερινὴ κατάσταση τοῦ Βορειοπειρωτικοῦ Ζητήματος.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ
Τό κείμενο ἀπὸ: ellogosar
